LAT

Lewis Short

(verb) : in-crĕpo, ŭi, ĭtum (increpavi, Plaut. Most. 3, 2, 63; Vulg. Psa. 9, 6; Suet. Tib. 52:
* Increpatus,Just. 11, 4, 5; Prud. 7, 195; Liv. 24, 17, 7 Cod.), 1, and a., to make a noise, sound, resound, to rush, rustle, patter, rattle, whiz (class.).
* Lit.
* Neutr.: simul ut discus increpuit,Cic. de Or. 2, 5, 21: corvorum increpuit densis exercitus alis,Verg. G. 1, 382.
* Transf.
* Act., to utter aloud, produce, give forth (poet.): saevas increpat aura minas,Prop. 1, 17, 6: tuba terribilem sonitum. Verg. A. 9, 504.
* To cause to give forth a sound: cum Juppiter atras increpuit nubes,Ov. M. 12, 52: increpuit unda latus,id. Tr. 1, 4, 24; cf.: vincor ut credam miser Sabella pectus increpare carmina,disturb, confuse,Hor. Epod. 17, 28.
* To make a noise at a person, thunder at: timeo totus, ita me increpuit Juppiter,Plaut. Am. 5, 1, 25.
* To exclaim loudly against a person, to blame or upbraid loudly, to chide, rebuke, reprove.— With acc.: numquid increpavit filium?Plaut. Most. 3, 2, 63: maledictis omnes bonos,Sall. C. 21, 4: gravibus probris,Liv. 23, 45, 5: etiam deos verbis ferocioribus,id. 45, 23, 19: cunctantes arma capere,id. 10, 35, 8: increpat ultro Cunctantes socios,Verg. A. 10, 830.—With ad and acc.: dictator ad contionem advocatam increpuit,spoke angrily,Liv. 4, 32, 2.—Absol.: ultro animos tollit dictis, atque increpat ultro,Verg. A. 9, 127.
* To accuse a person of any thing: avaritiae singulos,Suet. Cal. 39: saevitiae populum,id. Galb. 15.
* With an abstract object, to reprove, censure, inveigh against any reprehensible quality or act of a person: illis versibus increpant eorum arrogantiam,Cic. Ac. 2, 23, 74: illius in me perfidiam,id. Q. Fr. 2, 3, 3: fugam,id. de Or. 2, 48, 199 al.—Hence, incrĕ-pĭtus, a, um, Part.
* Chided, reproved: praefecti navium graviter increpiti,Liv. 23, 26, 4; 24, 17, 7.
* Accused: ignaviae,Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 1, 17.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory