Lewis Short
(verb) : hĭo, āvi, ātum, 1, and
* A. [weakened from ΧΑΩ, χαίνω, χάσκω; cf. Germ. gähnen].
* Neutr., to open, stand or be open, to gape.
* Lit.
* Act., to spew out (poet. and very rare): subitos ex ore cruores Saucia tigris hiat,i. e. spits, emits,Val. Fl. 6, 706.
* Trop.
* Of speech, to be badly connected, to leave a hiatus: qui (vocalium concursus) cum accidit, hiat et intersistit et quasi laborat oratio,Quint. 9, 4, 33; cf.: hiare semper vocalibus,id. ib. 20; and: qui (poëtae), ut versum facerent, saepe hiabant: ut Naevius: Vos qui accolitis Histrum fluvium atque algidam, etc.,Cic. Or. 45, 152; cf. also: crebrae vocalium concursiones, quae vastam atque hiantem orationem reddunt,Auct. Her. 4, 12, 18; and: concursus hiantes,Cic. Part. Or. 6, 21: aspera et dura et dissoluta et hians oratio,Quint. 8, 6, 62: hians compositio,Tac. Or. 21: hiantia loqui,Cic. Or. 9, 32.
* (Acc. to I. A. 2.) To gape, with longing, wonder, or curiosity; to be eager, to long for any thing; to be amazed: huic homini si cujus domus patet, utrum ea patere an hiare ac poscere aliquid videtur?Cic. Verr. 2, 3, 4, § 8: canis semper ad spem futuri hiat,Sen. Ep. 72 med.; cf.: corvum deludet hiantem,i. e. the legacy-hunter,Hor. S. 2, 5, 56: ne facies (equi) emptorem inducat hiantem,id. ib. 1, 2, 88: quem ducit hiantem Cretata ambitio,Pers. 5, 176: avaritiā semper hiante esse,Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134; cf. Tac. H. 1, 12 fin.: hunc plausus hiantem Per cuneos ... Corripuit,Verg. G. 2, 508: luxus et ignavia lacerabat hiantem Desidia populum,Sil. 11, 35.
* To bawl out, utter, sing: fabula seu maesto ponatur hianda tragoedo,Pers. 5, 3: carmen lyra,plays,Prop. 2, 31, 6 (3, 29, 6 M.).
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary