Lewis Short
(verb) : conjecto, āvi, ātum, 1, conicio (ante-class.; and then not until the time of Liv.)
* To throw, cast, or bring together.
* Prop.: hostium duces in carcerem, Decret. Ti. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7: ad cenulam non cupedias ciborum, sed argutias quaestionum,to contribute,Gell. 6, 13, 2.— Far more freq.
* Trop., to conclude or infer by conjecture, to conjecture, guess.
* In gen.
* With acc.: neque scio quid dicam aut quid conjectem, * Ter. Eun. 3, 4, 5: rem vetustate obrutam,Liv. 29, 14, 9: rem eventu,id. 5, 21, 16: offensionem vultu,Tac. A. 1, 12.—With ex: valetudinem ex eo, quod, etc.,Tac. A. 14, 51; so id. ib. 12, 49: quae audierat conjectaveratque,id. ib. 15, 55: quantum conjectare licet,Suet. Dom. 3; Curt. 4, 9, 11: iter,to guess one's way,Liv. 21, 35, 4: animos militares altius,Tac. A. 1, 32.
* In Suet., in partic., to conclude from signs or omens, to augur, interpret, prophesy: nemine peritorum aliter conjectante, quam laeta per haec et magna portendi,Suet. Aug. 95 fin.: altero ostento periculum ostendi,id. Calig. 57: de geniturā alicujus multa et formidolosa,id. Ner. 6.
* With de: proinde socii de imperio utriusque conjectabant,Tac. H. 2, 97 fin.: nihil de aetate Galbae,Suet. Ner. 40.
* With a rel.-clause: si ex eo ... quid sentiant conjectandum sit,Liv. 40, 36, 4; so, utrum sit in re, * Quint. 7, 3, 5; Curt. 7, 8, 2.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary