ou ῥηγμίς, ῖνος (ἡ) :
      1 point où les vagues se brisent en se heurtant les unes contre les autres, ligne de brisants, IL. 20, 229 ; OD. 9, 169, etc. ; d’où au plur. brisants, EUR. I.T. 253 ; ARSTT. Meteor. 2, 8, 25 ;
      2 fig. terme de la vie, mort, EMPÉD. 186 Mullach.

Étym. ῥήγνυμι.

or ῥηγμίς (neither form is found, unless [ῥηγμὶ]ν is to be restd. in IGRom. 4.272.1 (Elaea, cf. Wiener Sitzb. 214 (4).26)), gen. ῖνος, ἡ, sea breaking on the beach, surf (v. ῥήγνυμι B. 1), ἄκρον ἐπὶ ῥηγμῖνος ἁλὸς… θέεσκον Il. 20.229; κώπῃσιν ἁλὸς ῥηγμῖνα βαθεῖαν τύπτετε, of the broken sea between Scylla and Charybdis, Od. 12.214; with the Prep. ἐπί, it may be rendered at the sea΄s edge, ἐκ… βαῖνον ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης Il. 1.437, cf. Od. 9.150; κοιμήθημεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης ib. 169, cf. Pi. N. 5.13; ἄκραις ἐπὶ ῥηγμῖσιν ἀξένου πόρου E. IT 253; also λαοὶ δὲ παρὰ ῥ. θαλάσσης δίσκοισιν τέρποντο Il. 2.773, cf. Od. 4.449; ὅταν κυμαίνουσα ἐκβάλλῃ [ἡ θάλαττα],… παχεῖαι καὶ σκολιαὶ γίνονται αἱ ῥ.· ὅταν δὲ γαλήνη ᾖ,… λεπταί εἰσι καὶ εὐθεῖαι Arist. Mete. 367b14. metaph, ῥ. βίοιο verge of life, i.e.
death, Emp. 20.5; ὥσπερ ῥηγμῖνα οὖσαν ἀέρος τὴν νεφέλην Arist. Mete. 367b19. τὰ ἀπορπύματα (fort. ἀπορρήγματα) τῆς πέτρας, Hsch.

od. richtiger ῥηγμίς, obwohl der nom. nicht vorzukommen scheint, gen. ῖνος, ὁ, hohes, schroffes Meeresufer, an dem die anschlagenden Wogen sich mit Getös brechen, Wogenbruch, Brandung ; Hom. oft, bes. im dat. ῥηγμῖνι θαλάσσης, od. mit dem Zusatz ἁλός ; den gen. u. accus. hat er nur einmal, Il. 20.229, Od. 12.214, in welcher letztern Stelle es von den brandenden Wogen selbst gebraucht ist ; ἐπὶ ῥηγμῖνι πόντου Pind. N. 5.13 ; ἀκταῖσιν ἐπὶ ῥηγμῖσιν ἀξένου πόρου, Eur. I.T. 253 ; einzeln auch in Prosa, wie Arist. Meteor. 2.8, u. Sp : – Uebrtr., βίοιο, die Brechung oder der Rand des Lebens, d.i. der Tod, Emped. 224. – Nach Hesych. auch = ῥῆγμα, Riß, Spalte.