(impf. ἔρριπτον, f. ῥίψω, ao. ἔρριψα, pf. ἔρριφα [ῑ]; pass. f.2 ῥιφήσομαι, ao. ἐρρίφθην, ao.2 ἐρρίφην [ῐ], pf. ἔρριμμαι, pl.q.pf. ἐρρίμμην, f. ant. ἐρρίψομαι) :
   I tr. :
      1 jeter, lancer : δίσκον, IL. 23, 842, le disque ; κεραυνόν, PD. P. 3, 101 ; βέλη, PLAT. Leg. 795 c ; λίθον, ARSTT. Nic. 2, 1, lancer la foudre, des traits, une pierre ; ῥ. τινὰ ἀπὸ βηλοῦ, IL. 15, 23 ; ἀπὸ πύργου, IL. 24, 735, lancer qqn du haut du ciel, d’une tour ; ῥ. τι ἀπὸ ἕο, OD. 9, 398, lancer qqe ch. loin de soi ; ῥ. τινὰ ἐς Τάρταρον, IL. 8, 13 ; ESCHL. Pr. 1051 ; PLAT. Phæd. 113 e, jeter qqn dans le Tartare ; ῥ. τι πρός τι, OD. 11, 592 ; ESCHL. Pr. 992, jeter une chose contre une autre ; ῥ. τι ἐπί τινι, ESCHL. Pr. 1043 ; ἐπί τινα, LUC. Conv. 44, jeter qqe ch. sur qqn ; ῥ. ὠλένας εἰς οὐρανόν, EUR. Hel. 1096, lever vivement les bras vers le ciel ; πέτρον ῥ. τινός, EUR. Bacch. 1095, lancer une pierre sur qqn ; ῥ. τινὰ πρὸς πέτραν, SOPH. Tr. 780, lancer qqn contre un rocher ; τινὰ κατὰ πέτρας, EUR. I.T. 1430 ; ἀπὸ πέτρας, PLUT. Rom. 18, lancer qqn du haut d’un rocher ; ῥ. ἑαυτὸν ἀπὸ πέτρας, ESCHL. Pr. 748 ; κατὰ κρημνῶν, THC. 7, 44, etc. se jeter d’un rocher ; ῥ. ἑαυτὸν χθονί, SOPH. Tr. 789 ; ῥ. εἰς τὴν θάλασσαν, HDT. 1, 24 ; DÉM. 883, 27, se jeter à terre, dans la mer ; εἰς τοὺς πολεμίους, DH. 5, 46, se jeter au milieu de l’ennemi ; abs. ῥ. ἑαυτόν, se précipiter en bas, se donner la mort en se jetant en bas, XÉN. Cyr. 3, 1, 25 ; en parl. de malades, ῥ. ἑαυτόν, se jeter de côté et d’autre dans l’agitation, HPC. 590, 9 ; fig. ῥ. τινὰ ἐς τὸ δυστυχές, ESCHL. Ch. 913, précipiter qqn dans le malheur ; ῥ. ἑαυτὸν εἰς ἐλπίδας ἀπόρους, PLUT. Them. 24, se laisser aller à des espérances sans issue ; ῥ. λόγους τραχεῖς, ESCHL. Pr. 312, lancer, proférer des paroles rudes ; ῥ. νεανίας λόγους ἔς τινα, EUR. Alc. 683, lancer contre qqn des paroles téméraires (litt. de jeune homme) ; ῥ. ἀρὰς Ἀχαιοῖς, EUR. Tr. 729, lancer des imprécations contre les Grecs ;
      2 laisser tomber : ῥ. κλῆρον, PLAT. Rsp. 617 c, laisser tomber, jeter le sort ; ῥ. τὸν πρὸς Ἀργείους Ἄρη, EUR. Rhes. 446, risquer la bataille contre les Argiens ; ῥ. κίνδυνον, EUR. Ino fr. 406, 7, courir un risque, s’exposer à un danger ;
      3 p. anal. rejeter : ῥ. τινὰ ἐκ γῆς, SOPH. O.R. 1436, rejeter qqn hors du pays, le bannir ; ῥ. ἑαυτὸν ἐκ χθονός, SOPH. O.R. 1290, s’exiler ;
      4 rejeter, abandonner, acc. SOPH. Ph. 265 ; particul. exposer un enfant, SOPH. O.R. 719 ; jeter, en parl. de cadavres : ῥ. δέμας κύνεσσιν, ANTH. 8, 213, jeter un cadavre aux chiens ; au pass. SOPH. Aj. 817 ; abs. être abandonné, être gisant, POL. 5, 48, 2 ; SPT. 1Macc. 9, 36 ; PLUT. Galb. 28 ;
      5 jeter, lancer au loin, se débarrasser de : τὰ ἱμάτια, PLAT. Rsp. 474 a, rejeter ses vêtements ; τὰ ὅπλα, XÉN. Cyr. 4, 2, 32 ; PLAT. Leg. 944 c, jeter ses armes ; τὴν ἀσπίδα, ESCHN. 117, 2, jeter son bouclier ; p. opp. à ἀποϐεϐληκέναι, LYS. 117 ; avec idée de mépris ou de dédain, SOPH. Aj. 1271 ;
   II intr. se jeter, se précipiter, ἐς πόντον, THGN. 175 ; εἰς τὴν θάλασσαν, XÉN. Cyn. 9, 20, dans la mer ; fig. ἐν πένθει EUR. Hel. 1311, s’abandonner à la douleur.

➳ Act. impf. itér. ῥίπτασκον, IL. 15, 23 ; HÉS. Sc. 256 ; ORPH. fr. 16, 3, et ῥίπτεσκον, NIC. fr. 26. Ao. poét. ἔριψα, ARION 18 Bgk ; MOSCH. 3, 32 ; ou ῥῖψα, IL. 3, 378 ; HÉS. Th. 868 ; 3 sg. ἔριψεν, HH. Merc. 79 ; part. dor. ῥίψαις, PD. P. 1, 45. Pf. 3 sg. ἔρριφε [ῐ] OPP. C. 4, 350. Pass. f.2 ῥιφήσομαι, PLUT. C. Gracch. 3. Ao.2 poét. ἐρίφην [ῐ] ANTH. 12, 234. Pf. poét. ῥέριμμαι, PD. fr. 314 Bgk. Moy. ao. poét. ῥιψάμην, MAN. 6, 10.

Étym. inconnue ; rad. *ϝριπ-.

also ῥιπτέω, and (in frequentat. sense) ῥιπτάζω; — Ion. Iterat. ῥίπτασκον Il. 15.23, Od. 11.592, -εσκον Nic. Fr. 26; fut. ῥίψω Il. 8.13, etc. ; aor. ἔρριψα 23.842, etc. (ἔριψα Arion 18, Mosch. 3.32, ἀπέριψα Pi. P. 6.37), Ep. ῥῖψα Il. 3.378; also 3 sg. aor.2 ἔρριφε Opp. C. 4.350; pf. ἔρριφα Lys. 10.9; — Med., aor. ῥίψαντο Man. 6.10, ἀπορίψασθαι Gal. 16.146; — Pass., fut. ῥιφθήσομαι (ἀπορ-) S. Aj. 1019; ῥιφήσομαι LXX Ez. 7.19, Plu. CG 3 (v.l. in S. l.c.); 3 fut. ἐρρίψομαι Luc. Merc. Cond. 17; aor. ἐρρίφθην A. Supp. 484 (ἀπο-), E. Andr. 10 (v.l.), Pl. Lg. 944d; also ἐρρίφην [ι] E. Hec. 335, Fr. 489, Pl. Lg. 944a, Sosith. 3, etc. ; poet. ἐρίφην AP 12.234 (Strat.); pf. ἔρριμμαι Orac. ap. Hdt. 1.62, E. Med. 1404 (anap.), Ar. Ec. 850, etc. ; poet. redupl. ῥερίφθαι Pi. Fr. 318, cf. PMagPar. 1.194, 2039 (ἀπο-); plpf. ἔρριπτο Luc. Nec. 17. [ι by nature, Hdn. Gr. 2.10; freq. written with ει in later Inscrr. (cf. ῥιπτέω, καταρρίπτω) and Papyri, as Phld. Ir. p. 38 W., (προσ-) Rh. 2.94 S. ; the Ep. aor.1 is ῥῖψα, not ῥίψα ; ι in fut. 2 and aor.2 Pass.]:
throw, cast, hurl, σόλον, σφαῖραν Il. 23.842, Od. 6.115; χερσί Pi. P. 3.57; ῥ. ἀπὸ βηλοῦ Il. 1.591, etc. ; ἤ μιν ἑλὼν ῥίψω ἐς Τάρταρον 8.13, cf. A. Pr. 1051 (anap.); ἐς τὸ δυστυχές Id. Ch. 913; ἐς φλόγα S. Tr. 695; ποτὶ νέφεα Od. 11.592; χθονὶ ῥ. ἑαυτόν throw on the ground, S. Tr. 790, cf. E. IA 39 (anap.); ἐς ὕδωρ ψυχρόν Th. 2.49; abs., ἐρριμμένος prostrate, ἐρριμμένους καὶ μεθύοντας Plb. 5.48.2; ἔτι τῶν νεκρῶν… ἐρριμμένων ἐπὶ τῆς ἀγορᾶς lying, Plu. Galb. 28; κλῶνας ἔχουσα ἐπὶ γῆς ἐρριμμένους Dsc. 1.29, cf. 4.169; ἔρριπται νεκροῖς ὅμοια, of hibernating animals, Aët. 16.67; τὰ μελίσσεια ἐν ἀγρῷ ἔριπται have been deposited, PCair. Zen. 467.5 (iii BC); cast a net, ἔρριπται ὁ βόλος the cast have been made, Orac. ap. Hdt. 1.62; αὐτοῦ χερμάδας… ἔρριπτον threw stones at him, E. Ba. 1097, cf. Cyc. 51 (lyr.); ῥ. τινὰ πρὸς πέτραν throw him against a rock, S. Tr. 780; but κατὰ στύφλου πέτρας down from a rock, E. IT 1430, cf. A. Pr. 748; κατὰ κρημνῶν down a precipice, Th. 7.44, Pl. Lg. 944a (Pass.); ὠλένας πρὸς οὐρανόν E. Hel. 1096. like ῥιπτάζω, ῥ. ἑωυτήν toss oneself about, as in a fever, Hp. Mul. 1.2; ἐπὶ λαιὰ καὶ ἐπὶ δεξιὰ σαυτόν AP 5.118 (Crin.); generally, throw about, πλοκάμους E. IA 758, cf. Ba. 150 (both lyr.); winnow, Gal. 6.541.
cast out of house or land, S. OT 719, Ph. 265, etc. ; μὴ ῥιφθῶ κυσὶν πρόβλητος Id. Aj. 830.
throw off or away, of arms, E. El. 820; of clothes, Pl. R. 474a, Lys. 3.12; so ἔρριψε Πάγασος δεσπόταν threw him, Pi. I. 7 (6).44; esp. ῥ. ἀσπίδα (cf. ῥίψασπις), Lys. 10.9, etc. ; βιβλίον PUniv. Giss. 20.12 (ii AD). ῥ. λόγους cast them forth, hurl them, A. Pr. 314, E. Alc. 680; τὸ προειρημένον ἀναποδείκτως ἐρρίφθαι Phld. Rh. 1.57 S. ; also, throw them away, waste them, A. Ag. 1068, cf. E. Med. 1404 (anap., Pass.); λόγοι μάτην ῥιφέντες Id. Hec. 335; so οἴχεται… ταῦτ’ ἐρριμμένα set at naught, S. Aj. 1271. ῥ. ἐπὶ πάντας τοὺς κλήρους, as in a scramble, Pl. R. 617e; ῥ. πάντα κύβον κεφαλῆς ὕπερθεν ἐμῆς AP 5.24 ([Phld.]); hence ῥ. κίνδυνον make a bold throw, run a risk, E. Fr. 402.7. ῥ. ἑαυτόν throw or cast oneself down, X. Cyr. 3.1.25; abs., fling oneself, ἐς πόντον Thgn. 176; ἐς ἅλμην E. Cyc. 166; τάφρον ἐς κοίλην Id. Alc. 897 (anap.); ῥ. ἐν πένθει κατὰ δρία Id. Hel. 1325 (lyr.), cf. Men. 312, Vett.Val. 126.22; cf. βάλλω A. III. dub.l. in Orph. Fr. 264.

aor. pass. ἐρρίφην, auch ἐρρίφθην, Porson Eur. Hec. 339 ; impf. ῥίπτασκον, Hom. u. Hes.; ῥερῖφθαι hat Pind. frg. 281, wie ῥεριμμένοι steht Matth. 9.37 ; einen aor. ἔρριφον dat Opp. Cyn. 4.350 ; vgl. Lobeck Phryn. 318;
werfen, schleudern ; Hom., der außer der Iterativform des impf. nur fut. u. aor. act. hat ; ῥίπτασκον τεταγὼν ἀπὸ βηλοῦ, ψω ἐς Τάρταρον, Il. 8.13 ; δίσκον, σφαῖραν, 23.842, Od. 6.115. So auch Pind. u. Tragg.: μακρὰ ῥίπτειν, Pind. P. 1.45 ; στεφάνοισί τινα, 4.240 ; ἀπὸ πέτρας, ἐς Τάρταρον, Aesch. Prom. 750, 1053 ; auch ἐς τὸ δυστυχές, Ch. 900, vgl. Ag. 1038 ; ἐς φλόγα, Soph. Tr. 692 ; εἰς ἄβατον ὄρος, hinwerfen, aussetzen, O.R. 719, wie ἔρημόν τινα Phil. 265 ; ἐκ χθονὸς ἑαυτόν, sich selbst verbannen, O.R. 1290, 1436 ; μὴ ῥιφθῶ κυσὶν πρόβλητος, Aj. 817 ; οἴχεται πάντα ἐρριμμένα, 1250, verschleudert, verworfen ; τραχεῖς καὶ τεθηγμένους λόγους ῥίψεις, Aesch. Prom. 312 ; μάτην ῥιφέντες λόγοι, Eur. Hec. 335 ; u. in Prosa  : βέλη, Plat. Legg. VII.795c ; ἐς τὸ πέλαγος, Ax. 368c ; κλήρους ἐπὶ πάντας, Rep. X.617e, das Los werfen ; κατὰ κρημνῶν ῥιφέντες, Legg. XII.944a ; wegwerfen, wegschleudern, ὅπλα, ib.c ; ἱμάτιον, Rep. V.473e, wie Lys. 3.35 ; ἀσπίδα ἐρριφέναι, 10.9, u. A.; ἐξορίσαι καὶ ῥῖψαι ἐκ τῆς πόλεως, Dem. 25.95 ; Folgde : auch ῥίψας λόγον οὐδαμῶς ἁρμόζοντα αὐτῷ, Pol. 4.20.5 ; verachten. – Intr., sich hinwerfen, fallen, wobei man ἑαυτόν ergänzt, Theogn. 176 ; ἐν πένθει, sich stürzen, Eur. Hel. 1325, vgl. Alc. 922.

ῥίπτω and (Act.22:23) ῥιπτέω (strengthened form; see Veitch, see word ῥίπτω, fin.),
[in LXX chiefly for שָׁלַךְ hi. ;]
__1. to throw, cast, hurl: with accusative of thing(s), Mat.27:5, Act.27:19, 29; with accusative of person(s), Mat.15:30, Luk.4:35; pass., Luk.17:2; ptcp., ἐριμμένοι, cast down, prostrate (Polyb., al.): Mat.9:36; of garments, to throw off (for flight, Eur., Xen., al.; ὅπλα, 1Ma.5:43; so EV in Act.22:23, but see infr.).
__2. = ῥιπτάζω, to shake, toss, throw about: τ. ἱμάτια, Act.22:23 (EGT, Page, Rackham, in l; Field, Notes, 136; but see supr.).†
(AS)