α, ον :
   I qui est de la saison : ὡραῖος βίος, HÉS. O. 32, ou βίοτος, HÉS. O. 305, provisions de la saison, càd. fruits de la saison ; τὰ ὡραῖα, THC. 1, 120 ; XÉN. An. 5, 3, 9 ; Œc. 15, 1, etc. ; PLAT. Leg. 845 e, 847 e, etc. les fruits de la saison ;
   II qui se fait à une époque ou dans une saison déterminée : ἄροτος ὡραῖος, HÉS. O. 618, labour fait en temps convenable ; ἔργον ὡραῖον, HÉS. O. 644, travail accompli au moment convenable ; πλόος ὡραῖος, HÉS. O. 632, 667, navigation entreprise en temps convenable ; τάριχος ὡραῖον, ARÉT. p. 120 c ; HÉS. (ATH. 116 b), etc. salaison préparée en temps convenable ; subst. ἡ ὡραία, la saison où se fait d’ord. telle ou telle chose, particul. la saison de la moisson ou de la récolte : ἐς ὡραίην, A.RH. 3, 1390 ; ou περὶ τὴν ὡραίην, PAUS. 4, 10, vers l’époque de la moisson ; la saison où l’on se met soit en mer, DÉM. 1292, 5, soit en campagne, DÉM. 123, 16 ; POL. 3, 16, 7 ; 3, 41, 2 ; ailleurs la saison des pluies : τὴν ὡραίαν οὐκ ὕει, HDT. 4, 28, il ne pleut pas à l’époque ordinaire des pluies ; τὰ ὡραῖα, c. καταμήνια, HPC. 266, 30 ; βίος ὡραῖος, EUR. Ph. 968, vie mûre pour la mort ; θάνατος ὡραῖος, XÉN. Ages. 10, 3, mort à l’âge régulier ; p. suite :
      1 qui est de saison, qui arrive à point, mûr, opportun : ὡραῖος ἐτελεύτησε, PLUT. Cam. 43 ; ou ἀποτέθνηκε, PLUT. M. 178 d, il mourut en âge de mourir ; particul. mûr pour le mariage, en parl. des hommes, HÉS. O. 695 ; ὡραία γάμου ou γάμων, HDT. 1, 196 ; 6, 122 ; XÉN. Cyr. 4, 6, 9, mûre pour le mariage, nubile ; avec un gén. de pers. : ὡραία ἀνδρός, HDT. 1, 107, jeune fille mûre pour un mari ;
      2 convenable, régulier, légitime : ὡραῖα ἱερά, PLAT. Criti. 116 c, sacrifices ordinaires ; ὡραίων τυχεῖν, EUR. Suppl. 175, obtenir ou recevoir les honneurs dus ;
   III qui est dans la fleur de l’âge, en parl. des jeunes gens, LUC. Alex. 41 ; οἱ καλοὶ καὶ ὡραῖοι, XÉN. Conv. 7, 3 ; PLUT. Ages. 2, M. 766 b ; p. suite, beau, gracieux, charmant, en parl. de jeunes gens, d’enfants, XÉN. Conv. 2, 1, etc. ; PLAT. Rsp. 574 c ; en parl. de femmes, AR. Ran. 291 ; de petites filles, AR. Ach. 1148, etc. ; joint à καλός, XÉN. Conv. 8, 21 ; PLUT. M. 778 a, etc. ; p. suite, qui concerne des jeunes gens ou des enfants, XÉN. Conv. 4, 26.

• Sup. ὡραιότατος, XÉN. Mem. 1, 3, 14 ; AR. Ran. 291, etc. ; ὡραιέστατος, EPICH. (EUST. p. 1441).

Étym. ὥρα.

α, ον, produced at the right season (< ὥρα), seasonable, timely; esp. of the fruits of the earth, βίος or βίοτος ὡ. store of fruits gathered in due season, Hes. Op. 32, 307; ὡ. καρποί the fruits of the season, καρποὺς… κατατίθεσθαι ὡραίους to store them up in season, Hdt. 1.202; freq. in neut., ὡραῖα, τά, Th. 1.120, 3.58, X. An. 5.3.9, Pl. Lg. 845e; ἑραίως τὰ ὡραῖα ἀποδιδόναι Hp. Aph. 3.8; ὡραῖα… ἀποτελεῖν ἱερά to render fruits of the season as sacred offerings, Pl. Criti. 116c, cf. Orac. ap. D. 21.52; τρωκτὰ ὡ. X. An. 5.3.12; ἄνθεα AP 9.564 (Nicias); σῦκα Aret. CD 1.3; also of animals, ὡ. ἄρνες yearling, AP 6.157 (Theodorid.); of tunnies at a year old (from six months to one year they were called πηλαμύδες), πηλαμὺς… ὡραία θέρους τῷ Βοσπορίτῃ S. Fr. 503; ὡ. θύννοι Ps.-Hes. ap. Ath. 3.116b, cf. Hices. ib. 116e, Archestr. Fr. 38.9, Plaut. Capt. 851; τάριχος ὡ. fish salted or pickled in the season, Alex. 186.5; ἰχθύες ἐς τάγηνον ὡ. Babr. 6.4; σαργάναι ὡ.
pickling-tubs, Poll. 7.27; hence generally, agricultural produce, εἶναι ἐνεχυρασίαν Αἰξωνεῦσιν ἐκ τῶν ὡ. τῶν ἐκ τοῦ χωρίου IG2². 2492.8 (iv BC). τὰ ὡραῖα, = τὰ καταμήνια, esp. at their first appearance, Hp. Superf. 34. Subst. ἡ ὡραία (in full, ὥρη ἡ ὡραίη Aret. SD 1.4, Phryn. PS p. 128 B., etc.), harvest-time, esp. the twenty days before and twenty days after the rising of the dog-star, μίμνει ἐς ὡραίην till harvest-time, A.R. 3.1390. the campaigning-season, during which the troops kept the field, D. 9.48, 56.30, Plb. 3.16.7. τὴν μὲν ὡραίην οὐκ ὕει it does not rain in the season (sc. of rain), Hdt. 4.28.
happening or done in due season, seasonable, ἄροτος, ἔργον, Hes. Op. 617.642; πλόος ib. 630; χειμῶνες Thphr. HP 4.14.1; ὕδατα Id. CP 2.2.1; σκαπάνη ib. 3.16.1; τομὴ [καλάμου] Id. HP 4.11.4; ὅτε ὡραῖον εἴη when the weather permitted, App. Pun. 120. metaph, (ὥρα) seasonable, due, proper, ὡραίων τυχεῖν, = νομίμων τυχεῖν (cf. ὥριος¹ III.2), E. Supp. 175; ἐν ὡραί[ᾳ ἐκκλησίᾳ] dub. in SIG 668.4 (Delphi, ii BC); ἐνιαύτια ὡ. ib. 1025.37 (Cos, iv/iii BC), cf. Hsch. of persons, seasonable or ripe for a thing, c. gen., ἀνδρὸς ὡραίη Hdt. 1.107, cf. Lys. Fr. 4; γάμων or γάμου ὡραῖαι, Hdt. 1.196, 6.122, cf. X. Cyr. 4.6.9; ἐς ἥβην ὡραίαν γάμων E. Hel. 12 (ὡραίων codd.); ὅστις οὐκέθ’ ὡραῖος γαμεῖ Id. Fr. 804; ὡ. γάμος seasonable marriage, A. Fr. 55; also of old persons, ripe or ready for death, πατήρ γε μὴν ὡ. E. Alc. 516; αὐτὸς δ΄, ἐν ὠ. γὰρ ἕσταμεν βίῳ, θνῄσκειν ἕτοιμος Id. Ph. 968; θάνατος ὡ. X. Ages. 10.3; σορός Ar. V. 1365; ὡραῖος ἀποτέθνηκεν Plu. 2.178e; so ὕλη ὡ. τέμνεσθαι Thphr. HP 5.1.1. in reference to age, in the prime of life, youthful, Hes. Op. 695; hence in the bloom of youth, opp. ἄωρος, X. Smp. 8.21, Pl. R. 574c; ὡ. ἐὼν καὶ καλός Pi. O. 9.94; παιδίσκη ὡραιοτάτη Ar. Ach. 1148 (anap.), cf. Ra. 291, 514; παῖς ὡραῖος Id. Av. 138; but not necessarily implying beauty, τοῖς τῶν ὡραίων προσώποις, καλῶν δὲ μή Pl. R. 601b; ἄνευ κάλλους ὡραῖοι Arist. Rh. 1406b37; cf. ὥρα B. II. generally, of things, beautiful, graceful, LXX Ge. 3.6, 2 Ch. 36.19, Ev. Matt. 23.27; ἡ ὡ. πύλη τοῦ ἱεροῦ Act. Ap. 3.10, cf. 3.2. irreg. Sup. ὡραιέστατος Epich. 186d. Adv. ὡραίως Hp. Aph. 3.8.

1) was eine bestimmte Zeit, bes. die Jahreszeit mit sich bringt u. reift, bes. von den reifen Sommerfrüchten ; βίος, βίοτος ὡραῖος, Lebensunterhalt von reifer Feldfrucht, Hes. O. 32, 309 ; καρποὶ ὡραῖοι Her. 1.202 ; gew. τὰ ὡραῖα u. τρωκτὰ ὡραῖα, alle Früchte, die die Jahreszeit reift, mit sich bringt, annona, Thuc. 3.58, Xen. An. 5.3.12 ; Plat. οἷον πυρῶν καὶ κριθῶν, οἷσι δὴ καὶ τὰ ἅπαντα ἀκολουθείτω τὰ ἄλλα ὡραῖα νεμόμενα, Legg. VIII.847e. – Dah. ἡ ὡραία, sc. ὥρα, die Jahreszeit, in welcher die Feldfrüchte reif werden, die Zeit der Ernte, bes. die zwanzig Tage vor und nach Aufgang des Hundssterns, u. allgemeiner, die gute Jahreszeit, die vier od. fünf Monate (τέτταρας μῆνας ἢ πέντε, τὴν ὡραίαν αὐτὴν στρατεύεσθαι Dem. 9.48) vom Frühjahr bis zum Herbst, in welchen auch der Krieg geführt zu werden pflegte, vgl. Schaefer zu Bos. ell. p. 577 ; περιμένειν τὴν ὡραίαν Dem. 56.30, die gute Jahreszeit abwarten ; ὑπὸ τὴν ὡραίαν, gegen den Frühling, Pol. 3.16.7.
2) zur rechten, günstigen Zeit geschehend, der Jahreszeit entsprechend, durch die Jahreszeit u. die Witterung begünstigt ; ἄροτος, ἔργον, Hes. O. 618, 644 ; πλόος, günstige Schifffahrt, 632, 667 ; ὡραῖόν ἐστι, die Witterung ist günstig ; dah. auch τάριχος ὡραῖον, zur rechten Jahreszeit eingesalzener Fisch, Alexis bei Ath. III.117d ; vgl. Soph. frg. 446 ; ὡραῖα τεμάχη Poll. 7.27. – Absol. τὴν ὡραίην, zur rechten, gewöhnlichen Zeit, wie τὴν ὥραν, Her. 4.28 ; – ὡραίων τυχεῖν, gebührender Ehre teilhaftig werden, wie νομίμων, Eur. Suppl. 187 ; vgl. Plat. ἔνθα ὡραῖα ἀπετέλουν ἱερὰ ἐκείνων ἑκάστῳ, Critia. 116c.
3) vom Lebensalter des Menschen, in der schönsten Blüte der Jahre, in voller, reifer Kraft, Hes. O. 697 ; in der Jugendblüte stehend, jugendlich schön, Pind. Ol. 9.101 ; Reiz, Anmut, ἄνευ κάλλους ὡραῖοι Arist. rhet. 3.4, womit Plat. Rep. X.601b zu vgl.: τοῖς τῶν ὡραίων προσώποις, καλῶν δὲ μή ; ἐν ὡραίῳ ἵσταμαι βίῳ Eur. Phoen. 975 ; Ar. Av. 138 ; ὡραιοτάτη Ach. 1113, Ran. 291 ; παρθένος γάμου ὡραία Her. 1.196 ; Xen. Cyr. 4.6.9.

ὡραῖος, -α, -ον
(< ὥρα), [in LXX for נָאָה, טוֹב, יָפָה, etc. ;]
seasonable, timely, esp. of ripe fruits; hence, blooming, beautiful (both of things and persons): Mat.23:27, Act.3:2, 10, Rom.10:15 (LXX, ὥρα).†
(AS)