ῆς (ἡ) :
   I blessure :
      1 dans Hom. blessure fraîche, ouverte, IL. 5, 870 ; 11, 266 ; 16, 862 ; 17, 297 ; OD. 10, 164 ; 19, 456, etc. ;
      2 postér. blessure ouverte ou fermée, HPC. 788 a, etc. ;
      3 p. suite, blessure fermée, cicatrice, en prose touj. en ce sens : XÉN. An. 1, 9, 6 ; PLUT. Cor. 14, M. 276 c ;
   II ulcère, GAL. Lex. Hipp. 19, 157 (οὐτάω, cf. οὐταμένη ὠτειλή, IL. 14, 518 ; 17, 86).

ἡ, wound, esp.
a fresh, open wound, Il. (acc. to Ammon. Diff. pp. 104, 144, opp. οὐλή)· δεῖξεν… αἷμα καταρρέον ἐξ ὠτειλῆς Il. 5.870; αἷμ’ ἔτι θερμὸν ἀνήνοθεν ἐξώ. 11.266, cf. 17.297; δόρυ χάλκεον ἐξώ. εἴρυσε 16.862; ὠτειλὴν… δῆσαν ἐπισταμένως Od. 19.456; — Aristarch. considered ὠτειλή as restricted in Hom. to a wound inflicted hand to hand, not by a missile, χαλκοτύπους ὠ. Il. 19.25, and therefore he rejected as spurious 4.140, 149, cf. Sch. Il. 4.140, 11.266, 18.351. after Hom. (esp. in Hp.) generally, wound, whether recent or not, κίνδυνος ἂν εἴη συρραγῆναι τὰς ὠ. Hp. Art. 11; also, the mark of a wound, scar, ὅταν τὰ ἕλκεα ἐς ὠτειλὰς ἴῃ ibid., cf. Ruf. Ren. Ves. Praef. ; ulcer, Gal. 19.157; — once in X., τὰ μὲν ἔπαθεν, ὧν τὰς ὠτειλὰς [φανερὰς add. codd. plerique] εἶχεν An. 1.9.6, cf. Plu. Cor. 14, 2.276d, Jul. Caes. 309c. (Prob. fr. οὐτάω (so Sch. A Il. 14.518); cf. οὐταμένη ὠτειλή Il. 14.518, 17.86; Aeol. ὀτέλλα (sic) Jo. Gramm. Comp. (in Hoffmann Die griechischen Dialekte ii. 488); cf. γατειλαί (for Ϝατ-) and βωτ[ε]άζειν).)

ἡ, die Wunde, von οὐτάω, also eigentlich nur von Verwundungen ἐκ χειρός, d.h. Stoß, Stich, Hieb, Schlag, nicht Schuß oder Wurf. So öfters bei Homer, z.B. Il. 5.870, Od. 10.164 ; Il. 14.518 κατ' οὐταμένην ὠτειλήν. An ein Paar Stellen wird das Wort συλληπτικῶς gebraucht, von beiden Arten der Verwundung zusammen, z.B. Il. 18.351. An zwei Stellen wird es ohne jede Entschuldigung nur von einer Schußwunde gebraucht, Il. 4.140, 149, welche Verse Aristarch für unecht hielt. S. Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 58. – Seltener in Prosa, Xen. An. 1.9.6.