οῦ, adj. m. :
      1 qui mange de la chair crue, d’où carnassier, féroce, en parl. des oiseaux de proie, IL. 11, 454 ; de chiens, IL. 22, 67 ; SOPH. Ant. 697 ; de poissons, IL. 24, 82 ; de Cerbère, HÉS. Th. 311 ; d’un lion, ORACL. (HDT. 5, 92, 2) ; d’un aigle, A.RH. 2, 1259 ; LYC. 871, 955 ; OPP. C. 3, 11 ; subst. ὁ ὠμηστής, bête féroce, en parl. du lion, ANTH. 6, 237 ; particul. ép. de Bacchus, à qui l’on immolait des victimes humaines (cf. ὠμάδιος) ANTH. 9, 524 ; PLUT. M. 462 b ;
      2 p. ext. en parl. de pers. cruel, inhumain, IL. 24, 207.

➳ Fém. HÉS. Th. 300 ; ANTH. 6, 237.

Étym. ὠμός, ἔδω.

οῦ, Dor. ὠμηστάς, ὁ, (< ὠμός, ἔδω) eating raw flesh, οἰωνοί Il. 11.454; κύνες 22.67, S. Ant. 697; ἰχθύες Il. 24.82; Κέρβερος Hes. Th. 311; λέων B. 12.46, Orac. ap. Hdt. 5.92. β΄, A. Ag. 827 (as a noun, of a lion, AP 6.237 (Antist.)); αἰετός A.R. 2.1259; ὄφις (sc. Ἔχιδνα) ὠμηστής Hes. Th. 300; epith. of Dionysus, = ὠμάδιος 1, AP 9.524.25, cf. Plu. 2.462b (of ἄκρατος). • Adv. -τί Zonar.
savage, brutal, ὠ. καὶ ἄπιστος ἀνήρ Il. 24.207, cf. Plu. Ant. 24. (Aristarch. pronounced it ὠμησταί like ἀθληταί· Tyrannio ὠμῆσται like κομῆται, Sch. Il. 22.67.)

ὁ, rohes Fleisch fressend ; οἰωνοί, κύνες, ἰχθύες, Il. 11.454, 22.67, 24.82 ; Κέρβερος Hes. Th. 311 ; auch mit einem fem. vrbdn, ἔχιδνα 300 ; κύνες Soph. Ant. 693 ; λέων Orac. bei Her. 5.92.2, wie Aesch. Ag. 801 ; u. absolut für λέων, Antistius 1 (VI.237); λύκος, θῆρες, Lycophr. 871, 955 ; αἰετός Ap.Rh. 3.852 ; dah. übh. der grausame, unmenschliche, ἀνήρ Il. 24.207 ; auch Bacchus heißt so in einem Hymn. (IX.524); vgl. ὠμάδιος u. Plut. coh. ira 13, Them. 13.