ὕφ·αλος, ος, ον [ᾰ]
      1 qui est sous la mer, caché sous la mer, SOPH. Ant. 589 ; LUC. D. mar. 10, 1 ; ANTH. 11, 390 ; ὕφαλα τραύματα, POL. 16, 4, 12, avaries ou voies d’eau dans la partie du navire qui se trouve sous l’eau ; τὰ ὕφαλα, LUC. J. tr. 47, partie du navire qui se trouve sous l’eau ;
      2 un peu salé, HPC. Aër. 281.

Étym. ὑ. ἅλς.

ον, (< ἅλς¹) under the sea, ἔρεβος ὕ. the darkness of the deep, S. Ant. 589 (lyr.); ὕ. πέτραι AP 11.390 (Lucill.), cf. Ael. NA 14.28, Jul. Or. 1.41a; μὴ περὶ τὴν ὕφαλον (without πέτραν) ῥαγῇ τὸ σκάφος Lib. Ep. 308, cf. Id. Or. 62.32; νῆσος Luc. DMar. 10.1; τὸ ὕ. (sc. ἔδαφος), Str. 1.3.5; τὰ ὕ. τῆς νεώς the parts under water, opp. τὰ ἔξαλα, Luc. JTr. 47; ὕ. πληγή, τραύματα, damages to a ship under water, Plb. 16.3.2, 16.4.12. metaph, secret, crafty, of men, EM 785.44; ὑ. ἡλικία καὶ μνησίκακος Gal. 19.489.
somewhat salt, ὕδατα v.l. for ὑφαλυκά, Hp. Aër. 3.

unter dem Meere ; ὕφαλα τραύματα, Lecke, welche das Schiff unter dem Wasser bekommt, wie πληγή, Pol. 16.3.2, 16.4.12 ; Soph. vrbdt ἔρεβος ὕφαλον Ant. 585 ; Sp., wie Ael. H.A. 14.28 ; Alciphr. 1.1 u. öfter bei Luc.
Uebertr. wie ὕπουλος, versteckt, hinterlistig.