ὕπ·ουλος, ος, ον, litt. caché par une cicatrice, càd. qui n’est cicatrisé qu’en dessus, qui continue de suppurer au dedans, d’où p. ext. qui n’est sain qu’en apparence, PLAT. Tim. 72 d, etc. ; σώματα ὕπουλα, PLUT. Lyc. 4, corps qui n’ont que l’apparence de la santé ; fig. en parl. d’une ville, PLAT. Gorg. 518 e ; de l’âme, PLAT. Gorg. 480 b ; p. suite, trompeur : ὕπ. ἵππος, SOPH. fr. 952, cheval qui cache un piège, en parl. du cheval de Troie ; ὕπ. αὐτονομία, THC. 8, 64, autonomie trompeuse ; ὕπ. ἡσυχία, DÉM. 327 fin, tranquillité trompeuse ; avec un rég. : κάλλος κακῶν ὕπουλον, SOPH. O.R. 1396, beauté qui recouvre des plaies cachées ; en parl. de pers. trompeur, faux, MÉN. Monost. 587 ; PLUT. Cæs. 60, etc.

Étym. ὕ. οὐλή.

ον, of sores, extending inwards, under the surface of the flesh, enclosed, τὰ συριγγώδη καὶ ὅσα ὕ. ἐστι καὶ ἔντοσθε κεκοιλασμένα Hp. Medic. 11; ὅσα μὲν ἔχει στόμα μέγα καὶ οὐ ταχὺ συμφύεται, ταῦτα καίειν δεῖ, ὅπως ἡ ἐσχάρα ἐκεῖ πέσῃ· οὕτως γὰρ οὐκ ἔσται ὕπουλα, i.e. there will be no internal accumulation of pus, Arist. Pr. 863a12; also of the part affected, festering, purulent, σῶμα Cratin. 351, cf. Plu. Lyc. 4; ἐπιληψίαι Gal. Vict. Att. 1; σπλήν Pl. Ti. 72d. metaph, with festering sores underneath, unsound, hollow, οἰδεῖ καὶ ὕ. ἐστιν [ἡ πόλις] Id. Grg. 518e; ὕ. τὴν ψυχὴν ποιήσει ib. 480b; ὕ. τέλμα treacherous, Plu. Rom. 18; ὕ. εὐνομία (v.l. αὐτονομία) hollow, unreal, Th. 8.64; ὕ. ἡσυχία D. 18.307; applied to the Trojan horse, S. Fr. 1105; κάλλος κακῶν ὕπουλον a fair outside, but fraught with ills below, Id. OT 1396; ὕ. μάντευμα false, fallacious, Paus. 3.7.3; φαντασίαι Gal. 7.203; λόγοι Babr. 44.4; of persons, false, deceitful, ἀνὴρ ὕ. δίκτυον κεκρυμμένον Men. Mon. 587; δόλιοι καὶ ὕ. Phld. Ir. p. 60 W., cf. Plu. Caes. 60, etc. ; ὕ. οἱ Ἀττικοί Dicaearch. 1.4; concealed, [δόξαι], ἔχθρα, Phld. D. 1.24, D.H. 3.28; of evils, festering within, οἴημα Plu. 2.44a; στάσεις ib. 329b. Adv., -ως διακεῖσθαί τινι to be secretly hostile to one, Plb. 10.35.6; ὑ. ἀκροᾶσθαι render a hollow obedience, Plu. Luc. 21; joined with δολίως, Epigr.Gr. 387 (Apamea Cibotus). (Perh. from ὑπείλλω, lit.
shut up, suppressed; ὕπουλον = a ΄gathering΄.)

eigtl. von Wunden und andern Leibesschäden, die zwar oberwärts verharrscht, vernarbt sind, aber unter der Narbe noch fortschwären und wieder aufbrechen, unterkötig ; μέγας καὶ ὕπουλος αὐξάνεται ὁ σπλήν Plat. Tim. 72d ; dah. übertr. von jedem versteckten, geheimen Uebel ; auch vom versteckten, heimtückischen Menschen ; übh. Etwas, was dem äußern Anschein nach gut u. gesund ist, innerlich aber verderbt u. böse ist, τὴν ὑπὸ τῶν Ἀθηναίων ὕπουλον αὐτονομίαν Thuc. 8.64, οἰδεῖ καὶ ὕπουλός ἐστιν ἡ πόλις Plat. Gorg. 518e, vgl. 480b ; ἡσυχία Dem. 18.307 ; Plut. Lyc. 18 ; λόγοι Babr. 44.4 ; ὕπουλον ἔχων τὸ φιλάνθρωπον Alciphr. 3.3. – Dah. ὕπουλον εἶναί τινος, den Keim wozu in sich tragen, heimlich womit erfüllt sein, κάλλος κακῶν ὕπουλον Soph. O.R. 1396, der (frg. 952) auch das trojanische hölzerne Pferd ὕπουλος genannt haben soll ; – ὕπουλον εἶναί τινι, Einem insgeheim feindlich sein, οἱ ὕπουλοι, falsche Freunde, Plut. Caes. 60 ; ὑπούλως διακεῖσθαι Pol. 10.35.6 ; ὑπούλως εἶχον πρὸς ἀλλήλους Plut. Alex. 47 ; Luc. 22.