ou ὕπερθεν, adv. et prép. :
      1 d’en haut, càd. du ciel, des dieux, IL. 7, 101 ; OD. 24, 344 ; HH. Cer. 13 ;
      2 en haut, au-dessus, IL. 12, 4, etc. ; XÉN. An. 1, 4, 4 ; Mem. 1, 4, 11 ; en parl. des parties supérieures du corps, IL. 2, 218 ; 5, 122 ; 13, 75, etc. ; abs. au-dessus, fig. plus, SOPH. O.C. 1745 ; avec un gén. au-dessus de, ESCHL. Ag. 232 ; fig. EUR. Bacch. 904 ; avec ἤ : ὕπερθεν εἶναι ἤ, EUR. Med. 650, être au-dessus de, càd. en mauv. part, pire que.

➳ ὕπερθε, IL. 5, 503 ; ESCHL. Sept. 228 ; éol. ὕπερθα, DYSC. Adv.

Étym. ὕπερ, -θε.

= ὕπερθεν.

u. ὕπερθεν, adv., von oben her, oberhalb ; Hom.; von den Göttern od. vom Himmel her, ὕπερθεν νίκης πείρατ' ἔχονται ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσιν, Il. 7.101, Od. 24.344 ; H.h. Cer. 13 ; gew. von den obern Gliedern, αὐτὰρ ὕπερθεν φοξὸς ἔην κεφαλήν, Il. 2.218 ; γυῖαδ' ἔθηκεν ἐλαφρά, πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν, 5.122 u. öfter ; Ἀχαιοὶ λευκοὶ ὕπερθε γένοντο κονισάλῳ, 5.503 ; τάφρος καὶ τεῖχος ὕπερθεν εὐρύ, 12.4 ; οὐρανὸς εὐρὺς ὕπερθεν, 15.36 ; τὰ ὕπερθε πατρός, Pind. P. 2.48 ; ἐμβόλου ὕπερθεν, 4.192 ; ὕπερθεν εἶναι ἤ …, darüber sein, vorzüglicher sein, als, Eur. Med. 650 ; τὰ ὕπερθεν, Xen. Mem. 1.4.11 ; ὕπερθ' ὀμμάτων κρημναμενᾶν νεφελᾶν, Aesch. Spt. 210 ; βωμοῦ, Ag. 224 ; τοτὲ πέρα, τοτὲ δ' ὕπερθεν, Soph. O.C. 1742 ; ὃς ὕπερθε μόχθων ἐγίνετο Eur. Bacch. 902, u. öfter.