ας (ἡ) :
      1 le pied d’une montagne, HDT. 9, 19 ; p. opp. à ἀκρώρεια, PLUT. Leg. 680 e ; au plur. HDT. 7, 129 ;
      2 le pays qui s’étend au pied d’une montagne ou d’une chaîne de montagnes, IL. 20, 218 ; HDT. 4, 23, etc.

➳ Ion. ὑπωρείη, HOM. Epigr. 6, 5 ; HDT. 7, 199 ; 2, 158 ; 4, 23, etc.

Étym. ὑ. ὄρος.

(in some passages of Hdt. (v. infr.) the best codd. give ὑπώρεα,) ἡ, the foot of a mountain, skirts of a mountain range, mostly c. gen., ὑπωρείας ᾤκεον… Ἴδης Il. 20.218; οἰκέουσι ὑπώρεαν ὀρέων ὑψηλῶν Hdt. 4.23, cf. 1.110, 2.158, 7.199; [ὄρεα] συμμίσγοντα τὰς ὑπωρέας (-είας codd.) ἀλλήλοισι ib. 129; ἐπὶ τῆς ὑπωρέης (-είης codd.) τοῦ Κιθαιρῶνος Id. 9.19, cf. 25 (-είης codd.); ἐν ταῖς ὑ. Pl. Lg. 681a.

ἡ, ion. ὑπωρέη, die Gegend unten am Berge, der Fuß des Gebirges, Il. 20.218 ; Her. hat die ion. Form 2.158, 7.199, 9.19, und, wenn die Lesart richtig ist, auch ὑπώρεα, 4.23 ; plur. ὑπώρεαι 1.110, 7.129 ; gew. steht ein noch näher die Lage bestimmender gen. dabei, οὔρεος, οὐρέων, Κιθαιρῶνος ; Ggstz ἀκρώρεια, Plat. Legg. III.680e ; Pol. 1.77.3 u. Sp., wie Luc. Tim. 7.