ὑπο·πτήσσω (pf. ὑπέπτηχα) se blottir de peur sous, dat. IL. 2, 312 ; EUR. Hel. 1203 ; LUC. Musc. enc. 4 ; p. ext. se cacher de peur, trembler, EUR. Or. 775 ; XÉN. Cyr. 1, 3, 8 ; 1, 6, 8 ; PLUT. Pomp. 14 ; LUC. Rh. præc. 13 ; τινί, XÉN. Cyr. 1, 5, 1 ; PLUT. Phil. 12 ; ou τινά, ESCHL. Pr. 960, devant qqn ; abs. être timide ou modeste, XÉN. Cyr. 1, 3, 8 ; LUC. Musc. enc. 4 (pf. 3 sg. ὑπέπτηχε au sens d’un prés.).

➳ Part. pf. épq. pl. ὑποπεπτηῶτες, IL. 2, 312.

crouch or cower beneath, like hares, birds, etc., πετάλοις ὑποπεπτηῶτες (Ep. pf. part. from shorter stem πτη, cf. κατα, προσ-πτήσσω) Il. 2.312; ὑποπτήξας τάφῳ E. Hel. 1203; ὑπέπτηχε cowers, Luc. Musc. Enc. 4. metaph, crouch before another, bow down to, τινι X. Cyr. 1.5.1; also ὑ. τοὺς νέους θεούς A. Pr. 960, cf. 29, X. Cyr. 1.6.8; τὸ τῶν Ἀθηναίων ἀξίωμα Aeschin. 2.105; abs., to be modest or shy, X. Cyr. 1.3.8.

(πτήσσω), sich aus Furcht niederbücken, unterducken ; πετάλοις ὑποπεπτηῶτες, ep. = ὑποπεπτηκότες, Il. 2.312 ; aus Furcht od. Scham scheu, schüchtern, blöde sein, ὑποπτήξας Eur. Or. 775 ; Hel. 1219 ; sich vor Jem. demütigen, sich ihm unterwerfen, Scheu u. Ehrfurcht vor Einem haben, τινά, ihn fürchten, scheuen, θεὸς θεῶν γὰρ οὐχ ὑποπτήσσων χόλον Aesch. Prom. 29 ; ταρβεῖν ὑποπτήσσειν τε τοὺς νέους θεούς 962 ; auch in Prosa, Xen. Cyr. 1.3.8, 1.6.8 ; οὐχ ὑποπτήξας τὸ τῶν Ἀθηναίων ἀξίωμα Aesch. 2.105 ; ὑπέπτηξε Plut. Demetr. 33.