'ὑπο·μένω (f. -μενῶ, ao. ὑπέμεινα, etc.) :
   I intr. :
      1 rester en arrière, OD. 10, 232, 258 ; XÉN. Cyr. 2, 4, 29, etc. ; οἱ ὑπομένοντες, THC. 5, 14, ceux qui étaient restés dans l’intérieur du pays ; οἱ ὑπομείναντες, XÉN. Conv. 9, 7, ceux qui étaient restés après le départ des autres ;
      2 rester là, demeurer, séjourner : ἐν τῇ πόλει, HDT. 7, 109, dans la ville ; ἐντὸς τείχους, DH. 11, 9, à l’intérieur des murs ; en parl. de choses, ARSTT. Categ. 6, p. 5 a, 27 ;
      3 vivre, HDT. 4, 149 ;
   II tr. :
      1 attendre : τινά, XÉN. An. 4, 1, 31, qqn ; avec l’inf. οὐδ' ὑπέμεινε γνώμεναι, OD. 1, 410, il n’attendit pas qu’on apprît à le connaître ; avec un suj. de chose et le rég. à l’acc. attendre, être réservé à, POL. 1, 81, 3 ; ὅσα ἡμᾶς ἐν ὑστέρῳ χρόνῳ ὑπέμενεν, PLAT. Phædr. 250 c, tout ce qui nous était réservé dans la suite ;
      2 attendre de pied ferme, soutenir le choc de, acc. IL. 16, 814 ; 17, 25, 174 ; HDT. 3, 9 ; 7, 120, etc. ; PLAT. Theæt. 241 a, etc. ; abs. IL. 5, 498 ; HDT. 4, 3 ; 6, 96 ; PLAT. Theæt. 177 b, etc. ; joint à καρτερεῖν, PLAT. Lach. 193 b ; p. opp. à φεύγειν, PLAT. Tim. 49 e ; en parl. d’animaux, laisser s’approcher de soi, n’être pas farouche ou craintif, EL. N.A. 16, 18, etc. ;
      3 supporter, endurer, acc. HDT. 6, 12 ; THC. 1, 8 ; PLAT. Leg. 770 c, etc. ; ISOCR. 130 d ; DÉM. 515, 17, etc. ; τὰς δωρεὰς οὐχ ὑπέμειναν, ISOCR. 60 b, ils n’acceptèrent pas les présents, ils les dédaignèrent ; avec l’inf. XÉN. Mem. 2, 2, 5 ; 2, 7, 11 ; PLAT. Leg. 869 c, etc. ; οὐχ ὑπομένει ὠφελούμενος, PLAT. Gorg. 505 c, il ne consent pas à être aidé ; avec un part. se résigner à ce que, PHYLARQ. (ATH. 606 f) ; avec un gén. φιλοῦντος ὑπομεῖναι, EL. V.H. 12, 1, consentir à ce que qqn embrasse ;
      4 prendre sur soi, se charger de, entreprendre, avec un part. SOPH. O.R. 1324 ; XÉN. Cyr. 4, 5, 22 ;
      5 avoir la hardiesse de, oser, avec un part. : εἰ ὑπομενέουσι χεῖρας ἐμοὶ ἀνταειρόμενοι, HDT. 7, 101, s’ils osent lever les mains contre moi, càd. me résister ; cf. HDT. 7, 209, etc. ;
      6 en rester à, persister dans, dat. APP. Civ. 5, 54.'

fut. -μενῶ cj. in Epicur. Ep. 1 p. 7U. : — stay behind, Od. 10.232, 258, Th. 5.14, Lys. 13.12, etc. ; ἐν Σπάρτῃ Hdt. 6.51, 7.209; ὑπομεινον ἕως ἂν παραγένηται PSI 4.322.4 (iii BC); also, remain alive, Hdt. 4.149; of things, to be left behind, remain, ὑπέμεινε τὸ παχύτερον Gal. 7.664, cf. Sor. 1.88, al. ; generally, to be permanent, Arist. Cat. 5a28. trans., c. acc. pers., abide or await another, διὰ τοῦτό σε οὐχ ὑπέμενον X. An. 4.1.21; esp.
await his attack, bide the onset, Il. 14.488, 16.814, al., Hdt. 3.9, 4.3, al., App. BC 5.81; ὑ. τὰς Σειρῆνας abide their presence, X. Mem. 2.6.31; of evils, κακῶν ὅσα ἡμᾶς ἐν ὑστέρῳ χρόνῳ ὑ. Pl. Phdr. 250c, cf. Plb. 1.81.3. c. acc. rei, to be patient under, abide patiently, submit to any evil that threatens one, δουλείαν Th. 1.8; πόνον X. Mem. 2.1.3; ἀλγηδόνα Pl. Grg. 478c; αἰσχρόν τι Id. Ap. 28c, cf. Ti. 49e; δούλειον ζυγόν Id. Lg. 770e; τοὺς ἄλλους λόγους Isoc. 8.65; face, τὴν μέλλουσαν δουληΐην Hdt. 6.12; τὸ ἀγώνισμα τόλμης δεῖται τὸν κίνδυνον ὑπομεῖναι Gorg. 8, cf. Isoc. 6.70; ἀπειλάς D. 21.3; face up to, λόγον Pl. Hp. Ma. 298d; οὐχὑπέμειναν τὰς δωρεάς they could not abide the gifts, i.e. scorned to accept them, Isoc. 4.94; ὑ. τὴν κρίσιν await one΄s trial, Aeschin. 2.6, cf. And. 1.121, Lys. 20.6; generally, wait for, τὴν ἑορτήν Th. 5.50; μακρὸν οὐχ ὑπέμεινεν ὄλβον could not endure his great bliss, i.e. it turned his head, Pi. P. 2.26. abs., stand one΄s ground, stand firm, Il. 5.498, 15.312, Hdt. 6.96; ἐς ἀλκὴν ὑ. Th. 3.108; ἐς χεῖρας Id. 5.72; ἀνδρικῶς ὑ. Pl. Tht. 177b; ὑπομένων καρτερεῖν endure patiently, Id. Grg. 507b; ὑ. καὶ καρτερεῖν Id. La. 193a. c. inf., submit, bear, or dare to do a thing, wait to do, οὐδ’ ὑπέμεινε γνώμεναι he did not wait for us to know him, Od. 1.410; ὑ. πονεῖν he submitted to toil, X. Mem. 2.2.5, cf. 2.7.11, Pl. Lg. 869c, D. 18.204, PCair. Zen. 8.22 (iii BC), Phld. Ir. p. 46 W., etc. ; ἀξιωθεὶς ὑπέμεινε γυμνασιαρχῆσαι IG 12(3).331.16 (Thera, iii/ii BC). with part. relating to the subject, εἰ ὑπομενέουσι χεῖρας ἐμοὶ ἀνταειρόμενοι if they shall dare to lift hand against me, Hdt. 7.101, cf. 209; ὑπομένεις με κηδεύων you persist in…, S. OT 1323 (lyr.); οὐχ ὑπομένει ὠφελούμενος he submits not to be helped, Pl. Grg. 505c; πολύποδες ὑ. τεμνόμενοι Arist. HA 534b28. with part. relating to the object, ὑ. Ξέρξην ἐπιόντα await his coming, Hdt. 7.120, cf. Pl. Phd. 104c, Mx. 241a; οὐ… γὰρ ἀπ’ αὐτοῦ χωριζόμενον τὸ βρέφος ὑπέμενεν (sc. τὸ θηρίον) it (the elephant) could not bear the infant΄s being removed, Phylarch. 36 J. ; c. gen. part., φιλοῦντος ὑ.
submit to his kissing, Ael. VH 12.1. in App. BC 5.54, ὑ. τῇ Ἀντωνίου γνώμῃ is prob. f.l. for ἐπιμεμενηκώς.
promise, c. fut. inf., Iamb. VP 8.36.
admit of, like δέχομαι III. 3, D.H. Isoc. 2; φοινίκων βάλανοι αἱ κατὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν… οὐδὲ τὴν ἀπόθεσιν ὑπομένουσιν Gal. Vict. Att. 12. τὴν ναυτίαν οὐχ ὑπομένουσιν do not suffer from seasickness, Sor. 1.49; ἀλλοκότους φαντασίας τῆς ψυχῆς ὑπομενούσης experiencing, ib. 39, cf. 31, al. ; ὅταν ἔμφραξιν ὑπομένῃ ὁ πόρος χωρὶς αἰτίας undergoes obstruction, Aët. 7.50.

(μένω), zurückbleiben, an seiner Stelle bleiben, stehen bleiben, Od. 10.232, 258 ; Soph. O.R. 1323 ; im Lande bleiben, Her. 7.209 ; am Leben bleiben, 4.149 ; – stehen bleiben, um einen feindlichen Angriff abzuwarten und zurückzuschlagen, Stand halten, sowohl absolut, Ἀργεῖοι δ' ὑπέμειναν ἀολλέες Il. 5.498, Her. 6.96, 9.23, als c. accus., den Angriff, den Feind erwarten, ὁ δ' οὐχ ὑπέμεινεν ἐρωὴν Πηνελέοιο Il. 14.488, οὐδ' ὑπέμειναν Πάτροκλον 16.814, vgl. 17.25, 175 ; eben so Her. 7.120 ; Thuc. oft ; οἷα ἐπιόντα ὑπέμειναν κατά γε γῆν καὶ κατὰ θάλατταν Plat. Menex. 241a ; ἀνδρικῶς ὑπομεῖναι, im Ggstz von ἀνάνδρως φεύγειν, Theaet. 177b ; πῶς τὸ σὸν ἔγχος ἂν δύναιτο ὑπομεῖναι ; Eur. Rhes. 463 ; Xen. Cyr. 7.1.30, An. 6.3.26 ; – abwarten, τὴν ἑορτήν Thuc. 5.50 ; – übh. ausharren, ausdauern, καὶ καρτερεῖν Plat. Lach. 193b, vgl. Gorg. 507b ; und wie τλῆναι, über sich gewinnen, wagen, c. inf., οὐδ' ὑπέμεινε γνώμεναι, er wartete nicht ab, daß man ihn kennen lerne, Od. 1.410 ; c. partic., ὑπομενέουσι χεῖρας ἐμοὶ ἀνταειρόμενοι, sie werden sich erdreisten, die Hände gegen mich zu erheben, Her. 7.101 ; vgl. Jacobs Ach.Tat. 660 ; – ertragen, erdulden, sich gefallen lassen, ὑπομένον καὶ δεξάμενον τὴν σμικρότητα Plat. Phaed. 102e ; auch ἀλγηδόνα, Gorg. 478c ; δούλειον ζυγόν Legg. VI.770e ; τὴν πολιορκίαν Pol. 1.24.11, u. ä. oft ; τοὺς νόμους Dem. 24.135 ; ἀπειλάς 21.3 ; φωνήν Aesch. 2.1 ; κρίσιν Lys. 13.63 ; Ggstz von ἀκολουθέω, Isocr. 4.35 ; ἀγῶνας 4.52 ; τὰς δωρεὰς οὐχ ὑπέμειναν, sie ließen sich die Geschenke nicht gefallen, verschmähten sie, 4.94. – erwarten, ὅσα ἡμᾶς ἐν ὑστέρῳ χρόνῳ ὑπέμενεν Plat. Phaedr. 250c ; Xen. An. 4.1.21 ; ἡ κόλασις ὑπομένει αὐτόν Pol. 1.81.3.

ὑπο-μένω
[in LXX chiefly for קָוָה, also for יָחַל hi., etc. ;]
__1. in-trans., to stay behind: before ἐν, Luk.2:43; ἐκεῖ, Act.17:14.
__2. Trans.,
__(a) with accusative, to await, wait for: Rom.8:24 (Hom., Hdt., Xen., al.);
__(b) of things, to bear patiently, endure: absol., Mat.10:22 24:13, Mrk.13:13, 2Ti.2:12, Jas.5:11, 1Pe.2:20; τ. θλίψει (dative of circumstance), Rom.12:12; before εἰς, Heb.12:7; with accusative of thing(s), 1Co.13:7, 2Ti.2:10, Heb.10:32 12:2-3, Jas.1:12.†
SYN.: μακροθυμέω (see: ὑπομονή) (AS)