ὑπ·ισχνέομαι-οῦμαι (impf. ὑπισχνούμην, f. ὑποσχήσομαι, ao. ὑπεσχέθην, ao.2 ὑπεσχόμην, d’où impér. ὑπόσχου, pf. ὑπέσχημαι) :
   I prendre sur soi, d’où promettre ; τι, IL. 23, 195, etc. qqe ch. ; τινι, HDT. 2, 91, à qqn ; τί τινι, IL. 9, 263 ; 12, 236 ; HDT. 5, 30 ; THC. 8, 48, etc. qqe ch. à qqn ; abs. IL. 15, 374 ; HDT. 9, 109 ; THC. 2, 95, etc. ; avec un inf. fut. IL. 13, 368 ; OD. 4, 6 ; SOPH. Ph. 615 ; EUR. Tr. 930 ; avec ἦ μήν et l’inf. fut. XÉN. Cyr. 6, 2, 3 ; avec l’inf. ao. XÉN. An. 1, 2, 2 ; 2, 3, 20 ; ou l’inf. prés. au sens d’un fut. IL. 2, 112 ; 9, 19 ; avec une prop. inf. OD. 8, 347, etc. ; particul. :
      1 promettre aux dieux, faire un vœu, IL. 6, 115, etc. ;
      2 promettre en mariage, fiancer (une jeune fille) IL. 13, 368, 376 ; OD. 4, 6 ; rar. en parl. de la jeune fille qui se promet, OD. 2, 91 ; 13, 380 ;
   II déclarer hautement, d’où :
      1 assurer, avec l’inf. prés. HDT. 2, 28 ; 7, 104 ; XÉN. An. 7, 7, 31 ; PLAT. Soph. 234 c, etc. ;
      2 se faire fort de, avec l’inf. prés. PLAT. Prot. 329 a, etc.

➳ Prés. part. ion. ὑπισχνεύμενος, HDT. 2, 152, etc. ; impf. 3 sg. ion. ὑπισχνέετο, HDT. 3, 109 ; prés. act. réc. ὑπισχνέω, ES. 205 Halm.

Étym. ὑ. *ἰσχνέομαι ; cf. ὑπίσχομαι.

Ion. and Ep. ὑπίσχομαι Od. 8.347, Hdt. 5.30, al., also A. Eu. 804, Ar. Fr. 615, IG2². 1126.11 (Delph. Amphict.), Schwyzer 323 A 14 (Delph., iv BC); impf. ὑπίσχετο Il. 23.195, ὑπίσχεο 20.84, ὑπίσχοντο Hdt. 7.168; but Hdt. also has ὑπισχνέετο 9.109 (v.l. for -έεται); ὑπισχνεύμενος 2.152; ὑπισχνοῦμαι S. Ichn. 2; imper. ὑπισχνοῦ Ar. V. 750 (anap.); fut. ὑποσχήσομαι D. 19.324; aor. ὑπεσχόμην Il. 9.263, etc. ; pf. ὑπέσχημαι Th. 8.48, X. Oec. 3.1, D. 7.33, etc. ; plpt. ὑπέσχητο Id. 19.121; — Act. ὑπισχνέω Aesop. 205. — collat. form of ὑπέχομαι, which supplies several of its tenses, and even in pres. is used = ὑπισχνέομαι, App. Mith. 16, 20, PBrem. 36.10, PRyl. 96.9, PGiss. 5.10 (all ii AD), etc. (ὑπίσχομαι was replaced by ὑπισχνέομαι under the influence of the opposite ἀρνέομαι) : — take upon oneself, i.e.
undertake to do, δείδω μὴ οὔ τίς τοι ὑπός χηται τόδε ἔργον Il. 10.39; τροφαῖσι βασιλικαῖσι καὶ παιδεύμασιν ἅπανθ’ ὑπισχνεῖθ’ ὡς ἀπὸ σπλάγχνων ἑῶν Ezek. Exag. 38 (s.v.l.); more freq., promise, ὑποσχέσθαι δ’ ἑκατόμβας Il. 6.115, cf. 23.195; ὅσσα τοι… ὑπέσχετο δῶρα 9.263; βουλέων, ἅς τέ μοι αὐτὸς ὑ. 12.236, cf. 20.84; ὑ. δαπάνην τῇ στρατιῇ Hdt. 5.30; [πόλεσιν] ὀλιγαρχίαν Th. 8.48, etc. ; with a thing as subject, τῆς τῶν ὀδόντων ἀναφυήσεως ὑπισχνουμένης τὴν τῶν στερεμνιωτέρων διαίρεσιν καὶ λείωσιν Sor. 1.116; τὰ στύφειν ὑπισχνούμενα ib. 120. c. inf. fut., ὑπό τ’ ἔσχετο — καὶ κατένευσε — δωσέμεναι Il. 13.368, cf. Od. 4.6; ὑ. — καὶ κατένευσεν — Ἴλιον ἐκπέρσαντ’… ἀπονέεσθαι (for this Verb has a fut. sense) Il. 2.112, 9.19; ὑ. Ἑλένην… δωσέμεν Ἀτρεΐδῃσιν ἄγειν 22.114; ὑ. δυοκαίδεκα βοῦς… ἱερευσέμεν 6.93; so in Trag. and Att., S. Ph. 615, E. Tr. 930, Pl. Phdr. 235d, etc. ; also ὑ. ἦ μὴν…, c. inf. fut., X. Cyr. 6.2.3; c. acc. et inf. fut., ἐγὼ δέ τοι αὐτὸν ὑπίσχομαι… τείσειν Od. 8.347, cf. A. Eu. 804. c. inf. aor., only f.l., as in X. An. 1.2.2, 2.3.19 (where the variants παύσεσθαι, βουλεύσεσθαι are now accepted), while in Cyr. 2.2.12, 6.1.21, An. 7.2.24 he uses inf. fut.; in D. 42.17, for ἀποφαίνειν Cobet restores ἀποφανεῖν. freq. with a neut. Adj., μεγάλα ὑ. Hdt. 2.152, al. ; without acc., ὑπίσχεται ἀνδρὶ ἑκάστῳ she makes promises to each man, Od. 2.91; ὑπισχνέεται καὶ ὤμοσε Hdt. 9.109, cf. 5.51; ἠρώτα αὐτὴν εἰ ἐθελήσει διακονῆσαί οἱ, καὶ ἣ ὑπέσχετο τάχιστα Antipho 1.16; ὑποσχόμενος…, ἃ ὑπεδέζατο οὐκ ἐπετέλει Th. 2.95. c. inf. pres., profess that one is, profess to be, ὑ. οἷός τε εἶναι Hdt. 7.104; οὐδεὶς ὑπέσχετο εἰδέναι Id. 2.28, cf. Pl. Sph. 234b, Tht. 178e; also, profess to do a thing, ὑ. ποιεῖν ἄνδρας ἀγαθοὺς πολίτας Id. Prt. 319a, cf. Sph. 232d; θεοὺς ὑ. πείθειν Id. Lg. 909b; ὑ. συστρατεύεσθαι X. An. 7.7.31 (-σεσθαι Cobet); with ὡς, ὑ. ὡς… ἐπίσταδαι Pl. Ion 541e.
consent, οὐχ ὑπέσχετο λαβεῖν τιμὴν (price) ἀλλ’ ἐχαρίσατο Sammelb. 7457.8 (ii BC).

ion. u. poet. auch ὑπίσχομαι, fut. u. die übrigen tempp. von ὑπέχω, also ὑποσχήσομαι, ὑπεσχόμην, dazu imperat. ὑποσχέθητι, v.l. bei Plat. Phaedr. 235d, perf. ὑπέσχημαι, – sich darunter halten, über sich nehmen, d.i. versprechen, verheißen ; ὑπίσχεται ἱερὰ καλά Il. 23.209, geloben, wie ἑκατόμβας 6.93, 115 ; δῶρά τινι 9.263, wie ἱδρύσεις θεοῖς Plat. Legg. X.909e ; oft absol., σὺ δ' ὑπίσχεο καὶ κατένευσας 15.374, u. oft in dieser Vbdg ; ὑπίσχεται ἀνδρὶ ἑκάστῳ Od. 2.91, u. oft ; μέγα ἔργον Il. 13.366 ; bes. auch die Tochter versprechen, verloben, ὁ δ' ὑπέσχετο, ib. 376, Od. 4.6 ; auch von der Braut, die sich verspricht, 2.91 ; – ἐγὼ γὰρ ὑμῖν πανδίκως ὑπίσχομαι Aesch. Eum. 771 ; ἔδρασεν οὐδὲν ὧν ὑπέσχετο Eur. Phoen. 485 ; – c. inf. fut., Il. 6.93, 274, 13.368, 22.114, Od. 4.6 ; – acc. c. inf. fut., Od. 8.347 ; – c. inf. praes., Il. 2.112, 9.19, wie Her. 2.28, 7.104, wo es »Hoffnung oder Erwartung erregen«, »vorgeben« ist (s. nachher); – im Att. mit inf. fut., Soph. Phil. 611 Eur. Or. 946 u. öfter ; καί σοι ἐγὼ ὑπισχνοῦμαι χρυσῆν εἰκόνα ἀναθήσειν Plat. Phaedr. 235d ; – c. inf. praes., Plat. Prot. 319a, Legg. IX.856a, Xen. An. 7.7.31 ; – auch c. inf. aor., 1.2.2 ; – bes., wie profiteor, vom Lehrer, der Etwas zu leisten verspricht, ἆρ' οὐχ ὑπισχνοῦνται ποιεῖν ἀμφισβητητικούς, Plat. Soph. 232d, 234c, Theaet. 178e u. Sp.