ὑπερ·τέλλω (ao. ὑπερέτειλα) s’élever ou se montrer au-dessus, ANTH. 5, 236 ; en parl. du soleil qui s’élève au-dessus de l’horizon, HDT. 3, 104 ; τινός, EUR. Or. 839 ; τινί, ANTH. 9, 656 ; τι, ANTH. 8, 178, de qqe ch. ;

Moy. m. sign. OPP. H. 5, 126.

rise over or above, ὁ ἥλιος ὑπερτείλας the sun when he has risen above the horizon and reached a certain height, Hdt. 3.104; φλὸξ τέλλουσα γῆς E. Fr. 772; τοὺς τείλαντας ἐκ γαίας sprung from the ground, Id. Ph. 1007; c. gen., φαρέων μαστὸς ὑπερτέλλων appearing above her dress, Id. Or. 841 (lyr.); κορυφῆς ὑπερτέλλων πέτρος the stone hanging over the head [of Tantalus], ib. 6, cf. AP 5.235 (Paul. Sil.); rarely c. dat., ib. 9.656 (v/vi AD); ὥρα ὥρας μυρία (fort. μορίῳ) ὑπερτείλασα Vett.Val. 343.16; — also in Med., Oppian. H. 5.126.

darüber erscheinen, sich zeigen, aufgehen ; ὑπερτείλας ὁ ἥλιος, die Sonne, die sich bereits über den Horizont erhoben, eine gewisse Höhe erreicht hat, Her. 3.104 ; τινός, Eur. Phoen. 1009, wie ματρὸς φαρέων μαστὸν ὑπερτέλλοντ' ἐσιδών, Or. 839. – Med., Opp. Hal. 5.126.