ας (ἡ) [ϐᾰ]
      1 transgression (d’une loi divine ou humaine), d’où méfait, conduite criminelle ou arrogante, IL. 3, 107 ; OD. 3, 206 ; SOPH. Ant. 605 ; au plur. IL. 23, 589 ; OD. 22, 168 ; HÉS. O. 826 ;
      2 passage, JOS. A.J. 2, 14, 6.

➳ Ion. -ίη, HOM. ll. cc.

Étym. ὑπερϐαίνω.

Ion. -ίη, ἡ, passover, given as equiv. to Πάσχα, J. AJ 2.14.6; but commonly, metaph, transgression, trespass, ὑπερβασίῃ Διὸς ὅρκια δηλήσηται Il. 3.107; τίσασθαι μνηστῆρας ὑ. ἀλεγεινῆς Od. 3.206; τεάν, Ζεῦ, δύνασιν τίς ἀνδρῶν ὑ. κατάσχοι· S. Ant. 605 (lyr.); pl., Il. 23.589, Od. 22.168, Hes. Op. 828.

ἡ, poet. = ὑπέρβασις, bes. Ueberschreitung, Uebertretung eines Gesetzes, Vergehen, Frevel, Uebermut, wie ὕβρις ; μή τις ὑπερβασίῃ Διὸς ὅρκια δηλήσηται Il. 3.107 ; ὀλέκονται ὑπερβασίης ἕνεκα σφῆς 16.18 ; τίσασθαι μνηστῆρας ὑπερβασίης ἀλεγεινῆς Od. 3.206 ; auch plur., Il. 23.589, Od. 22.168 ; Hes. O. 830 ; Soph. Ant. 601.