ὑπ·αίτιος, ος, ον [ῠ]
      1 exposé à un reproche : τινος, ANT. 125, 34 ; ou ὑπέρ τινος, ANT. 117, 8, pour qqe ch. càd. responsable de qqe ch. ; ὑπ. τινι, XÉN. Mem. 2, 8, 5, responsable envers qqn ;
      2 qui peut attirer un reproche : τινι πρός τινος, XÉN. An. 3, 1, 5, à une personne de la part d’une autre.

Étym. ὑ. αἰτία.

ον, under accusation, called to account, τινος or ὑπέρ τινος for a thing, Antipho 4.1.4, 2.2.6; ὑ. τινί responsible to one, liable to be called to account by him, X. Mem. 2.8.5; ὑποπτεύσας μή τι πρὸς τῆς πόλεως ὑπαίτιον εἴη Κύρῳ φίλον γενέσθαι that it might be reprehensible in the eyes of the state, Id. An. 3.1.5; blameworthy, τῆς ψυχῆς ἡ ἄλογος καὶ παρὰ φύσιν κίνησις ὑ. Ph. 2.348, cf. 1.19, 136, 2.291; guilty, Agatharch. 18; ὑπαίτια ζῴδια hurtful signs of the Zodiac, Ptol. Tetr. 150; τὸ ὑ. πάθος Aët. 16.36. Adv. -τίως Ph. 1.682, al., Poll. 3.139. ἵνα μὴ ὑ. γενώμεθα κινδύνῳ exposed to danger, POxy. 1033.18 (iv AD).

zur Verantwortung gezogen, unter Anklage, ὑπέρ τινος, Antiph. 2 β 6 ; τινί, Einem verantwortlich, Xen. Mem. 2.8.5 ; – ὑπαίτιόν ἐστί μοί τι πρός τινα, ich habe eine Verschuldung gegen Einen auf mich geladen, so daß ich der Anklage von seiner Seite ausgesetzt bin, Xen. An. 3.1.5 ; Sp.