οος, οον, qui prête l’oreille à, dat. ANTH. 9, 46 ; d’où :
   I obéissant, docile, soumis : τινος, ESCHL. Pers. 232, 242 ; HDT. 4, 167, etc. ; ARSTT. Nic. 1, 13, 2, etc. ; ou τινι (rar. chez les plus anc. écrivains) EUR. Her. 287 ; AR. Pl. 146 ; XÉN. Cyr. 2, 4, 22, à qqn ; ὑπήκοον ποιεῖν τινα, HDT. 1, 102, soumettre qqn à son autorité ; subst. οἱ ὑπήκοοι, les sujets, à Athènes, THC. 3, 6 et 22 ; 8, 2, 2 ; p. opp. à αὐτόνομοι, THC. 7, 57 ; chez les Crétois, classe analogue aux Périèques de Lacédémone, SOSICR. (ATH. 263 f) ; avec un adj. : σοὺς ὑπηκόους, XÉN. Hell. 4, 1, 36, tes sujets ; cf. XÉN. Cyr. 5, 5, 27 et 33 ; ἡ ὑπήκοος (s.-e. χώρα) DC. 36, 19, le pays soumis ; τὸ ὑπήκοον, THC. 6, 69, la partie sujette (des alliés) ;
   II postér. subst. ὁ ὑπ. auditeur, disciple, JAMBL. V. Pyth. 121.

Étym. ὑπακούω.

ον, (< ἀκοή) hearkening, ἀμφοτέροισι perh.
answering with both gifts, AP 9.46 (Antip. Thess.); a hearer, scholar, Poll. 4.44, Iamb. VP 26.121.
obeying, subject, c. gen., Πέρσας Μήδων ὑπηκόους ἐποίησε Hdt. 1.102, cf. 4.167, 7.111, 149, A. Pers. 234, 242 (both troch.), Th. 4.78, 6.20, etc. ; ὑ. τῶν νόμων Arist. EN 1102a10. c. dat., E. Heracl. 287, X. Cyr. 2.4.22; ἅπαντα τῷ πλουτεῖν ὑπήκοα Ar. Pl. 146; γλῶττα ὑ. τῷ λογισμῷ Plu. 2.90b; also ναυσὶ καὶ οὐ φόρῳ ὑ.
liable to furnish… (cf. ὑποτελής), Th. 7.57; τροφὴ ὑ. τῇ πέψει easy of digestion, Plu. 2.661b; ὕλη ὑ. phlegm easily brought up, Steph. in Hp. 1.181 D. abs. as Subst., ὑπήκοοι, οἱ, subjects, X. HG 4.1.36, etc. ; ἡ ὑ. (sc. χώρα) D.C. 36.53; τὸ ὑ. = οἱ ὑ., τὸ ὑ. τῶν ξυμμάχων Th. 6.69, cf. D.C. 37.25, etc. ; the subject allies of Athens were called ὑπήκοοι, opp. αὐτόνομοι, Th. 7.57, cf. 6.22, 8.2.

darauf hörend, zuhörend, subst. der Zuhörer, Schüler, Iambl. u. a.Sp. – Dah. gehorchend, gehorsam, τινός, πᾶσα γὰρ γένοιτ' ἂν Ἑλλὰς βασιλέως ὑπήκοος Aesch. Pers. 230 ; Ch. 302 ; Her. 1.102, 4.167 ; Thuc. 4.78 ; ἀρχόντων Plat. Rep. VIII.549a, u. öfter, wie Folgde ; auch τινί, Eur. Heracl. 288 ; Xen. Cyr. 2.4.22 ; ὑπήκοα πάντα τῷ πλουτεῖν Ar. Plut. 146 ; ὑπήκοόν τινα λαβεῖν Isocr. 5.21 ; bes. tributpflichtig, Schaefer Dion.Hal. C.V. p. 363. In Athen hießen so die unterwürfigen Bundesgenossen im Ggstz der αὐτόνομοι, Böckh ath. Staatshaush. I p. 433.

ὑπήκοος, -ον
(< ὑπακσύω), [in LXX: Jhn.17:13 (לָמַם) Pro.21:28 (שָׁמַע), etc. ;]
giving ear, obedient, subject: Php.2:8; with dative of person(s), Act.7:39; εἰς πάντα, 2Co.2:9.†
(AS)