ὑπέρ·κοπος, ος, ον :
      1 qui se fatigue outre mesure, épuisé de fatigue, ARSTT. Mir. 6 ;
      2 qui dépasse le but, ou p.-ê. trop tranchant, d’où orgueilleux, arrogant, présomptueux, ESCHL. Sept. 455 ; SOPH. Aj. 127.

Étym. ὑ. κόπτω.

ον ; (κόπτω, cf. παράκοπος) : — overstepping all bounds, extravagant, arrogant, δόρν A. Th. 455 (lyr.); ὑπέρκοπον μηδέν ποτ’ εἴπης αὐτὸς ἐς θεοὺς ἔπος S. Aj. 127. Adv. -πως extravagantly, excessively, οἱ δ’ ὑ. ἐν τοῖσι σοῖς πόνοισι χλίουσιν μέγα A. Ch. 136; and Grotius’ cj. ὑπερκόπως (for -κότως) is generally received in Id. Ag. 468 (lyr.), τὸ δ’ ὑπερκόπως κλύειν εὖ. — Since ὑπέρκοπος is required by the metre in the above passages, whilst in those cited under ὑπέρκομπος (exc. Men. l.c.) either ὑπέρκομπος or ὑπέρκοπος might stand, Blomf. proposed to read -κοπος everywhere in Trag.
overtired, worn out, ὑ. γενομένη [ἡ πάρδαλις] Arist. Mir. 831a9, cf. Poll. 5.84.

übermüde, ganz entkräftet (?).

eigtl. überschreitend, bes. Maß und Ziel, dah. übermütig, zügellos, δόρυ Aesch. Spt. 437, u. adv., Ch. 134 ; ὑπέρκοπον μηδέν ποτ' εἴπῃς αὐτὸς εἰς θεοὺς ἔπος Soph. Aj. 127.