ὑλάω-ῶ (seul. prés. et impf. épq. sans contr.) [ῠ]
      1 intr. aboyer, OD. 16, 9 ; 20, 15 ;
      2 tr. aboyer après, poursuivre de ses aboiements, acc. OD. 16, 5 ; THCR. Idyl. 25, 70 ;

Moy. (impf. 3 pl.) aboyer, OD. 16, 162.

➳ Prés. ind. 3 sg. épq. ὑλάει, OD. 20, 15 ; 3 pl. épq. ὑλάουσιν, OD. 16, 9 ; moy. impf. 3 pl. épq. ὑλάοντο, OD. 16, 162.

Étym. onomatopée, cf. ὑλακτέω, lat. ululō.

= ὑλακτέω, used only by Poets and only in pres. and impf., bark, bay, of dogs, κύνες οὐχ ὑλάουσιν, ἀλλὰ περισσαίνουσι Od. 16.9; κύων… ἄνδρ’ ἀγνοιήσασ’ ὑλάει 20.15; θεσπέσιον ὑλάοντες Theoc. 25.70; — Med., κύνες οὐχ ὑλάοντο Od. 16.162. metaph of a man, howl, ἣ μάτην ὑλῶ (so Herm. for ὑλακτῶ); S. Fr. 61 (lyr., dub.); of Cassandra, μάτην ὑλάουσα Tryph. 421. trans., bark or bay at, τινα Od. 16.5 (so perh. 20.15, v. supr.).

(onomatop. heulen, ululare), nur im praes. u. imperf. gebräuchliche, poet. Stammform von ὑλακτέω, bellen ; Od. 16.9, 20.15 ; auch med., ὑλάοντο, 16.162 ; – τινά, anbellen, Od. 16.5 u. sp.D., wie Opp. Cyn. 1.449, Theocr. 25.70.