ου (ὁ) rangée d’arbres ou de ceps de vigne, allée plantée d’un verger ou d’un vignoble, OD. 7, 157 ; HÉS. Sc. 294 ; AR. Ach. 995 ; XÉN. Œc. 20, 3 ; TH. H.P. 4, 4, 8.

Étym. pré-grec ; cf. ὀρχάς¹, ὄρχατος.

ὁ, a row of vines or fruit-trees, παρὰ νείατον ὄ. Od. 7.127, cf. 24.341, Hes. Sc. 296 ; ὄρχους ἐπέκειρεν ὀδόντι, of a boar, B. 5.108 ; ἀμπελίδος ὄ. Ar. Ach. 995 ; ἡ μερίδων ὄρχους IG 14.1389 ii 23 ; οὐκ ὀρθῶς τοὺς ὄ. ἐφύτευσεν X. Oec. 20.3 ; φυτεύουσι… αὐτὸ κατ’ ὄρχους Thphr. HP 4.4.8. ὀρχός, = ταρσός, rim of eyelid, Poll. 2.69. (Wrongly derived by Sch. Theoc. 1.48 from ὀρύσσω and glossed by βόθρος.)

ὁ (εἴργω, ἕρκος), ein Gehege, ein umzäunter Raum, der bepflanzt ist, Garten, Weingarten ; Od. 7.127, 24.341 ; Hes. Sc. 296 ; ἀμπελίδος, Ar. Ach. 959 ; Xen. Oec. 20.3 u. Sp., wie Theophr. Nach Anderen mit ἄρχω (vgl. ὄρχαμος) od. mit ὀρθός zusammenhangend u. eigtl. eine Reihe bedeutend. – Nach den Gramm. auch Grube, Gruft, nach Schol. Theocr. 1.48 bes. zur Pflanzung eines Absenkers, für ὄρυχος.