'(f. ὀνόσομαι, ao. ὠνοσάμην, ao.2 ὠνάμην, pf. inus.) :
      1 injurier, outrager, acc. OD. 21, 427 ;
      2 blâmer, reprocher, gourmander, abs. : ἢ ὄνοσαι, ὅτι… ; OD. 17, 378, te plains-tu de ce que… ? ἦ ὀνόσασθ', ὅτι μοι Ζεὺς ἄλγε' ἔδωκε ; IL. 24, 241, vous plaignez-vous, càd. ne trouvez-vous pas suffisant que Zeus m’ait infligé des souffrances ? avec l’acc. de personne ou de chose : τινα, IL. 13, 127, etc. ; HDT. 2, 167, ou τι, IL. 9, 55, etc. ; OD. 8, 239, etc. blâmer qqn ou qqe ch.

➳ Prés. 2 sg. ὄνοσαι, OD. 17, 378. Fut. épq. ὀνόσσομαι, IL. 9, 55 ; 24, 349 ; OD. 5, 379 ; ANTH. 7, 398 ; A.RH. 1, 830, etc. ; ao. ind. ὠνοσάμην, IL. 17, 173 ; opt. 3 sg. ὀνόσαιτο, IL. 13, 127, etc. ; inf. ὀνόσασθαι, A.RH. 1, 205 ; part. épq. ὀνοσσάμενος, IL. 11, 439 ; A.RH. 1, 867.

Étym. indo-europ. *h₃neh₃-, nom ; cf. la locut. angl. « to call names ».

'

2 sg. ὄνοσαι Od. 17.378 ; Ep. 2 pl. οὔνεσθε (Aristarch. ὀνόσασθε, Buttm. and Pap. οὔνοσθε) Il. 24.241 ; 3 pl. ὄνονται Od. 21.427, Hdt. 2.167 ; opt. ὄνοιτο Il. 13.287 ; impf. 3 pl. ὤνοντο (κατ-) Hdt. 2.172 ; Ep. fut. ὀνόσσομαι Il. 9.55, Od. 5.379 ; aor. ὠνοσάμην Il. 14.95 ; Ep. part. ὀνοσσάμενος 24.439 ; also Ep. aor. 3 sg. ὤνατο 17.25 ; and Pass. ὠνόσθην (κατ-) Hdt. 2.136 ; cf. ὀνοστός, ὀνοτός : — blame, find fault with, treat scornfully, c. acc., νῦν δέ σευ ὠνοσάμην πάγχυ φρένας Il. 14.95 ; οὔ τίς τοι τὸν μῦθον ὀνόσσεται 9.55 ; οὐδέ κεν… μένος καὶ χεῖρας ὄνοιτο 13.287 ; ὡς ἂν σὴν ἀρετὴν… οὔ τις ὄνοιτο Od. 8.239 ; folld. by a relat., ἦ οὔνεσθ’ ὅτι μοι… Ζεὺς ἄλγε’ ἔδωκεν ; do ye think it a light thing that… ? (others wrongly refer it to ὀνίνημι, is it to your profit that… ?), Il. 24.241 ; ἦ ὄνοσαι ὅτι τοι βίοτον κατέδουσιν ἄνακτος ; Od. 17.378; c. gen., οὐδ’ ὧς σε ἔολπα ὀνόσσεσθαι κακότητος for all that, I think thou wilt not quarrel with thy ill-luck (i.e.
deem it too light), 5.379 ; Ep. Verb, once in Hdt. (cf. κατόνομαι), ὄ. τινά throw a slur upon, 2.167. — In AP 7.484 (Diosc.) v.l. for ὀνίνημι.

2. Pers. ὄνοσαι, 2. Pers. plur. ep. οὔνεσθε, Il. 24.241, imperat. ὄνοσο, optat. ὄνοιτο, fut. ὀνόσομαι, ep. ὀνόσσομαι, aor. ὠνόσθην und ὠνοσάμην, inf. ep. ὀνόσσασθαι, in kürzerer Form ὤνατο, Il. 17.25,
schelten, schmähen, beschimpfen ; οὐχ ὥς με μνηστῆρες ἀτιμάζοντες ὄνονται, Od. 21.422 ; σὴν ἀρετὴν βροτὸς οὔτις ὄνοιτο, 8.239, vgl. Il. 13.287 ; ὅτε μ' ὤνατο, 17.25 ; νῦν σευ ὠνοσάμην φρένας, 14.95, vgl. 17.173 ; mit folgdm ὅτι, ἢ οὔνεσθ', ὅτι μοι Ζεὺς ἄλγε' ἔδωκεν, 24.241, scheltet ihr, seid ihr unzufrieden, d.i. ist es euch nicht genug, daß Zeus mir Schmerzen gegeben hat ; ἢ ὄνοσαι, ὅτι τοι βίοτον κατέδουσιν ἄνακτος, Od. 17.378 ; auch c. gen., οὐδ' ὥς σε ἔολπα ὀνόσσεσθαι κακότητος, auch so, hoffe ich, wirst du nicht unzufrieden sein wegen deines Unglücks, ich hoffe, du wirst genug daran haben, 5.379 ; ἥκιστα Κορίνθιοι ὄνονται τοὺς χειροτέχνας, Her. 2.167. – Vgl. ὀνοστός u. ὀνοτάζω.