εος-ους (τὸ) :
      1 reproche, blâme, IL. 1, 291, etc. ; OD. 17, 461, etc. ; ὄν. ἔχειν, HDT. 9, 71, être l’objet d’un blâme ; ὄν. ὀνειδίζειν, SOPH. Ph. 523, adresser un blâme ; ὡς ἐν ὀνείδει, PLAT. Gorg. 512 c, en manière de reproche ;
      2 sujet de honte, d’où honte, déshonneur, IL. 17, 556 ; OD. 6, 285, etc. ; ESCHL. Pers. 757, etc. ; SOPH. Tr. 254, etc. ; par antiphrase, titre de gloire, SOPH. Ph. 475 ; EUR. Ph. 828.

Étym. R. indo-europ. *h₃neid-, injurier ; cf. R. sscr. Nid-, blâmer.

εος, τό, reproach, rebuke, censure, blame, esp. by word, προθέουσιν ὀνείδεα μυθήσασθαι Il. 1.291 ; λέγ’ ὀ. 2.222 ; ὀ. βάζεις Od. 17.461 ; εἶχε ὄ. καὶ ἀτιμίην was in disgrace, Hdt. 9.71 ; ὄ. ὀνειδίζειν S. Ph. 523 ; ὄ. φέρει it brings reproach, Pl. R. 590c ; ὄ. τινὶ περιθεῖναι Antipho 5.18 ; περιάψειν Lys. 21.24 ; ὡς ἐν ὀνείδει by way of reproach, Pl. Grg. 512c, cf. R. 431b (without ὡς Smp. 189e) ; ὀνείδει ἐνέχεσθαι, συνέχεσθαι, Id. Lg. 808e, 944e ; pl., ὀνείδη κλύειν A. Pers. 757 ; κολάζειν ὀνείδεσι with censures, Pl. Lg. 847a ; ὀνείδη ἔχει τὰ μέγιστα Id. R. 344b ; ὀ. ἐπιφέρειν Arist. EN 1123a32.
matter of reproach, disgrace, σοὶ γὰρ ἐγὼ… κατηφείη καὶ ὄ. Il. 16.498 ; σοὶ μὲν δὴ… κατηφείη καὶ ὄ., εἰ… 17.556, cf. Hdt. 2.36 ; ἐμῇ κεφαλῇ κατ’ ὀνείδεα χεῦαν Od. 22.463 ; τέκνοις ὄ. λιπεῖν E. Heracl. 301 ; ὀνειδῶν καὶ κακῶν μέστους D. 22.31 ; ὄνειδός [ἐστι] c. inf., E. Andr. 410 ; c. gen., τὸ… πόλεως ὄ. the disgrace of the city, A. Th. 539 ; αὑτῆς ὄ. S. OC 984 ; ὄ. Ἑλλάνων Id. Aj. 1191 (lyr.) ; τὸ Λυσίου ὄ. Pl. Phdr. 277a ; Oedipus calls his daughters τοιαῦτ’ ὀνείδη, S. OT 1494, cf. Ar. Ach. 855, D. 21.132. the statement of Eust. 88.15, 647.36 that ὄ. meant originally any report of one, reputation, character, is not borne out by the passages he cites — ὄ. οὐ καλόν S. Ph. 477 ; Θήβαις κάλλιστον ὄ. E. Ph. 821 (lyr.) ; καλὸν ὄ. Id. Med. 514, IA 305, which are plainly ironical. (Cf. Skt. nindati, nid- ΄insult΄, Goth. ga-naitjan ΄slander΄, Lett. naids ΄hatred΄.)

τό (ὄνομα, eigtl. übh. Ruf s. a.E., oder richtiger mit vorgeschlagenem ο von der Wurzel *νιδ, Neid), Schimpf, Schmach, Vorwurf, bes. Schmährede, Schimpfwort ; ὀνείδεα μυθήσασθαι, Il. 1.291 ; λέγειν, προφέρειν, 2.222, 251 ; βάζειν, Od. 17.461 ; αἳ δὴ ἐμῇ κεφαλῇ κατ' ὀνείδεα χεῦαν μητέρι θ' ἡμετέρῃ, 22.463, öfter ; ἀρχαῖον, κακοποιόν, Pind. Ol. 6.80, N. 8.33 ; τοιάδ' ἐξ ἀνδρῶν ὀνείδη πολλάκις κλύων κακῶν, Aesch. Pers. 743 ; ἄλγησον ἦπαρ ἐνδίκοις ὀνείδεσιν, Eum. 130, öfter ; τοὔνειδος ὀνειδίσαι, Soph. Phil. 519 (s. auch das verb.); κοὔπω τις λόγον κακὸν ἠνέγκατ' οὐδ' ὄνειδος, Tr. 462 ; ἐμοὶ ὄνειδος μὴ θανεῖν ὑπὲρ τέκνου, mir ist es Schande, Eur. Andr. 411 ; τέκνοις ὄνειδος λιπεῖν, Heracl. 302 ; auch in Prosa, Her. 7.160 ; ὅτι τὸ φιλότιμόν τε καὶ φιλάργυρον εἶναι ὄνειδος λέγεταί τε καὶ ἔστιν, Plat. Rep. I.347b ; καὶ ψόγος, Legg. XI.926d ; ὀνείδει ἔνοχος ἔστω, V.742b, wie ὀνείδει ἐνεχέσθω τῷ μεγίστῳ XII.808e ; auch ὀνείδη ἐχέτω, VI.762a, öfter. – Auch der Gegenstand des Schimpfes, der Schande, σοὶ γὰρ ἐγὼ καὶ ἔπειτα κατηφείη καὶ ὄνειδος ἔσσομαι, Il. 16.498, vgl. 17.556 ; Her. 2.36 ; u. concret, der mit Schande bedeckt ist u. Andern Schande bringt ; so heißen τοιαῦτ' ὀνείδη die Töchter des Oedipus, Soph. O.R. 1494 ; Λυσίστρατος Χολαργέων ὄνειδος, Ar. Ach. 820 ; τῆς πόλεως ὄνειδος γεγενημένος, Lycurg. 5 ; vgl. Dem. ep. 3 p. 644 ; τῇ πόλει, Mid. 132. – Wie Soph. Phil. 475 sagt σοὶ δ' ἐκλιπόντι τοῦτ' ὄνειδος οὐ καλόν, diesen nicht schönen Leumund, so ist Eur. Phoen. 828 Θήβαις κάλλιστον ὄνειδος verbunden, Ruhm, Ehre (guter Leumund).

ὄνειδος, -ους, τό
[in LXX chiefly for חֶרְפָּה, also for כְּלִמָּה, etc. ;]
__1. reproach, censure, blame.
__2. matter of reproach, disgrace: Luk.1:25.†
(AS)