ου (ὁ) :
   I lenteur, d’où :
      1 propr. paresse, nonchalance, IL. 5, 817 ; 10, 122 ; 13, 224 ;
      2 hésitation, indécision, crainte, ESCHL. Sept. 54, etc. ; SOPH. Aj. 82 ; EUR. Suppl. 295, etc. ; THC. 2, 40, etc. ; XÉN. An. 4, 4, 11 ; PLAT. Soph. 242 a, etc. ; au pl. PLAT. Leg. 768 e, etc. ;
   II butor, oiseau, ARSTT. H.A. 9, 18 ; EL. N.A. 5, 36.

ὁ, shrinking, hesitation, οὔτε τί με δέος ἴσχει ἀκήριον οὔτε τις ὄ. Il. 5.817 (answering to κάματος in 811), cf. 13.224 ; οὔτ’ ὄκνῳ εἴκων οὔτ’ ἀφραδίῃσι νόοιο 10.122, cf. A. Th. 54, S. Ant. 243 ; ὄ. τις καὶ μέλλησις Th. 7.49 ; ἀμαθία μὲν θράσος, λογισμὸς δὲ ὄ. φέρει Id. 2.40, etc. ; τὸν μὲν ὄ. ψόγον, τὸν δὲ πόνον ἔπαινον ἡγουμένη Isoc. 1.7 ; hence, simply, alarm, fear, A. Ag. 1009 (lyr.), S. Ph. 225 ; c. gen., τοῦ μάλιστ’ ὄ. σ’ ἔχει Id. OC 652 ; in pl., ἀναβολαὶ καὶ ὄκνοι Pl. Lg. 768e, cf. D. 18.246 ; — Constr. ; c. gen., τοῦ πόνου γὰρ οὐκ ὄ. [ἐστί] I grudge not labour, S. Ph. 887, cf. OC l.c. ; c. inf., παρέσχεν ὄ. μὴ ἐλθεῖν made them hesitate to…, Th. 3.39 ; ὄ. ἦν ἀνίστασθαι X. An. 4.44.11 ; ὄ. πρός τι Pl. Lg. 665d. Ὄκνος personified, as title of picture by Polygnotus, Paus. 10.29.2, Plin. HN 35.137, cf. D.S. 1.97. ὄ. χαλκοῦς, a seat used by women in Bithynia, Suid. = ἀστερίας II. 1, Arist. HA 617a5, Ael. NA 5.36, Ant.Lib. 7.6.

ὁ (vielleicht mit ἔχω zusammenhangend, das Anhalten, Anstehen),
1) das Zaudern, Zögern, aus Furcht oder aus Trägheit, oder auch aus körperlicher Ermüdung ; οὔτε τί με δέος ἴσχει ἀκήριον, οὔτε τις ὄκνος, Il. 5.817, wo es dem κάματος in v. 811 zu entsprechen scheint ; 10.121 πολλάκι γὰρ μεθιεῖ τε καὶ οὐκ ἐθέλει πονέεσθαι, οὔτ' ὄκνῳ εἴκων οὔτ' ἀφραδίῃσι νόοιο ; 13.224 ; καὶ τῶνδε πύστις οὐκ ὄκνῳ χρονίζεται, Aesch. Spt. 74 ; Furcht, Ag. 981 ; τοῦ πόνου γὰρ οὐκ ὄκνος, will nicht säumen, Soph. Phil. 875 ; τὰ δεινὰ γάρ τοι προστίθησ' ὄκνον πολύν, Ant. 243 ; Furcht, μή μ' ὄκνῳ δείσαντες ἐκπλαγῆτε, Phil. 225, wie τοῦ μάλιστ' ὄκνος σ' ἔχει O.C. 658 ; ἀπέλυσ' ὄκνον, Eur. Or. 1236 ; τὰ Θησέως γ' οὐκ ὄκνῳ διεφθάρη, Suppl. 697 ; im Ggstz von θράσος, Thuc. 2.40 ; καὶ μέλλησις, 7.49 ; er läßt auch den inf. mit μή darauf folgen, παρέσχον ὄκνον μὴ ἐλθεῖν εἰς τὰ δεινά, 3.39 ; εἰ τοῦτό τις εἴργει δρᾶν ὄκνος, Plat. Soph. 242a ; ὃ ἐμοὶ ὄκνον ἐντίθησι λέγειν, Rcp. V.473a ; neben ἀναβολαί im plur., Legg. VI.768e ; πρός τι, z.B. ὄκνου πρὸς τὰς ᾠδὰς μεστός, II.665d ; ὄκνος ἦν ἀνίστασθαι, Xen. An. 4.4.11 ; Isocr. 1.7 stellt ὄκνος dem πόνος gegenüber, wie dem τάχος Men. fr. inc. 21 ; Dem. 18.246 verbindet βραδυτῆτας, ὄκνους, ἀγνοίας ; Plut., Luc. u. a.Sp.
2) eine Reiherart, die Rohrdommel, sonst ἀστερίας, Arist. H.A. 9.18, Ael. H.A. 5.36.
3) in einem Gemälde des Sokrates soll ὄκνος eine allegorische Figur gewesen sein, ein Mann, der ein Seil dreht, welches eine Eselin wieder zernagt, Plin. H.N. 35.40.31 ; daher Symbol jeder vergebens unternommenen, nie zu Ende kommenden Arbeit, Ocnus spartum torquens, Prop. 4.3.21 ; daher sprichwörtlich συνάγει τοῦ Ὄκνου τὴν θώμιγγα, Paus. 10.29.2, wo es auch als eine schlechte Hausfrau gedeutet wird, welche durchbringt, was der Mann erwirbt. – Nach Suid. war ὄκνος χαλκοῦς δίφρου τινὸς γυναικείου εἶδος bei den Bithyniern.