ου (ὁ) :
      1 nœud d’arbre ou de tige, TH. H.P. 1, 2 ; 1, 13, etc. ;
      2 p. suite, pousse, branche, IL. 1, 234 ; 4, 484, etc. ; OD. 12, 435, etc. ; d’où rejeton, au propre, PD. P. 4, 263 ; fig. IL. 2, 540 ; EUR. Hec. 125 ;
      3 p. ext. bâton, particul. massue, A. PL. 104.

➳ Éol. ὔσδος, SAPPH. (HERMOG. W. 3, 315).

Étym. indo-europ. *h₃esdo-, *Hosdo-, branche ; cf. all. Ast.

Cret., = ὅσος, GDI 4975, al. (Gortyn).

ὁ, Aeol. ὔσδος Sappho 93 : — bough, branch, twig, Il. 1.234, 2.312, al., Hes. Th. 30, Pi. P. 4.263, etc. ; prop. the knot or eye from which a branch or leaf springs, Arist. Juv. 468b25, Thphr. HP 1.1.9, Aret. SD 2.9 ; τυφλοὶ ὄ. unproductive eyes, mere knots, Thphr. HP 1.8.4 ; σκύταλον κεχαραγμένον ὄζοις Theoc. 17.31 ; σάρκινος ὄ., of the ear, Emp. 99. metaph, offshoot, scion, ὄ. Ἄρηος, as epith. of famous warriors, Il. 2.540, 12.188, al. ; τὼ Θησείδα ὄζω Ἀθηνῶν E. Hec. 123 (anap.); χρυσοῦ ὄ. ἀδάμας ἐκλήθη Pl. Ti. 59b. (Cf. Goth. asts, Germ. ast ; in the phrase ὄζος Ἄρηος ὄ. perh. means follower, servant, cf. ὀζειέα and ἄοζος.)

ὁ, Ast, Zweig, Schößling ; ὄζῳ ἐπ' ἀκροτάτῳ, Il. 2.312 ; μυρίκης τ' ἐριθηλέας ὄζους, 10.467 ; σκῆπτρον οὔποτε φύλλα καὶ ὄζους φύσει, 1.234 ; εἰλατίνων ὄζων ἔπι, Eur. Bacch. 1068 ; – ὄζους δρυός, Pind. P. 4.263 ; übertr., von Menschen, Sproß, ὄζος Ἄρηος, Il. 2.540, 12.188 u. öfter, wie Eur. I.A. 202 ; τὼ Θησείδα, ὄζω Ἀθηνῶν, Hec. 125 ; χρυσοῦ ὄζος ἀδάμας ἐκλήθη, Plat. Tim. 59b ; von Bäumen, Theophr., nach dem es auch allgemein die Stelle am Gewächs ist, aus der ein Ast oder Blatt treibt oder treiben wollte, Auge, Knoten, daher ὄζος τυφλός, wenn der Trieb zurückbleibt, und sich ein Knoten im Holze bildet ; τίπτε μετοκλάζεις πωτωμένη ὄζον ἀπ' ὄζου, von Zweig zu Zweig fliegend, Ep.adesp. 397 (IX.209).