ου (ὁ) propr. ce qu’on pousse en avant, d’où :
      1 sillon que trace la charrue, IL. 18, 546 ;
      2 cours ou orbite d’un astre, HH. 31, 11 ; ARAT. 748 ;
      3 chemin, sentier, NIC. Th. 571 ;
      4 p. anal. rangée, d’où rang de javelles que les moissonneurs alignent, IL. 18, 552.

Étym. indo-europ. *h₂oǵ-mo-, trajectoire, de la R. *h₂eǵ-, v. ἄγω ; cf. sscr. ájma-.

ὁ, furrow in ploughing, τοὶ δὲ στρέψασκον ἀν’ ὄγμους Il. 18.546 ; πίονες ὄγμοι h.Cer. 455.
swathe in reaping, ὥς τ’ ἀμητῆρες ὄ. ἐλαύνωσιν Il. 11.68 ; δράγματα δ’ ἄλλα μετ’ ὄ.… πῖπτον 18.552, cf. 557 ; ὄ. ἄγειν ὀρθόν Theoc. 10.2.
strip of cultivated land (written ὤγμος), PFay. 120.7 (ii AD), BGU 166.7 (ii AD). metaph, ὅ τε πλήθει μέγας ὄ. [the moon΄s] vast orbit is accomplished, h.Hom. 32.11 ; of the sun, Arat. 749 ; of a hippopotamus, παλίσσυτον ὄ. ἐλαύνων Nic. Th. 571 ; ὄ. κακῶν… γήραος, i.e. wrinkled old age, Archil. 116 ; ὄ. ὀδόντων row of teeth, APl. 4.265, etc.

ὁ (nach Buttmann Lexil. I p. 123 von ἄγω, alles im Raume Fortgeführte), eine Linie, Reihe ; bes. die mit dem Pfluge gezogene Furche auf dem Acker, τοὶ δὲ στρέψασκον ἀν' ὄγμους, Il. 18.546, das Schwad, beim Getreidemähen, ὥστ' ἀμητῆρες ὄγμον ἐλαύνωσιν κατ' ἄρουραν, 11.68, 18.552, 557 ; ἄγειν, Theocr. 10.2 ; – die Bahn der Himmelskörper, z.B. vom Monde, ὅτε πλήθῃ μέγας ὄγμος, wenn der große Kreislauf erfüllt ist, H.h. 32.11 ; von der Sonne, Arat. Diosem. 17 ; παλίσσυτον ὄγμον ἐλαύνων, Nic. Ther. 571, wo der Schol. sagt, daß es eigtl. τὴν τάξιν, τὴν ἐπίστιχον φυτουργίαν τῶν δένδρων καὶ τὴν κατὰ τάξιν ἀγωγήν bedeute.