ου (ὁ) [ᾰ] au sg. seul. PD. N. 7, 69 ; d’ord. au plur. :
   I commerce intime, HH. Ven. 249 ; Jov. 3 ; HÉS. Th. 205 ; p. ext. relations familières, ANTH. 10, 68, etc. ; A. PL. 272 ; LUC. Alex. 54 ;
   II entretien familier, d’où :
      1 discours, PD. P. 4, 137 ; N. 7, 69 ;
      2 chant, PD. P. 1, 98, etc.

Étym. ὄαρ.

ὁ, = ὀαριστύς, mostly in pl., Θέμιστι… ὀάρους ὀαρίζει h.Hom. 23.3 ; ἐμοὺς ὀάρους καὶ μήτιας h.Ven. 249 ; παρθένιοι ὄ. Hes. Th. 205 ; ὄ. νυμφᾶν Call. Lav. Pall. 66 ; generally, converse, discourse, Emp. 21.1 ; οἱ γὰρ ὄ. λόγοι εἰσί Pl. Min. 319e ; lectures, Call. Fr. 9e P.
song, ditty, Pi. P. 4.137 ; ψάγιος ὄ. an oblique, i.e. biassed, song, Id. N. 7.69 ; pl., Id. P. 1.98, N. 3.11 ; in later Poets mostly of lovers, ὄ. εὐναῖοι AP 9.362.16 ; Κυπρίδιοι ib. 10.68 (Agath.), Musae. 132, etc.

ἡ, = ὄαρ, Hesych.; das homerische ὀάρων läßt sich freilich auch auf diesen nom. zurückführen.

ὁ (vgl. ὄαρ), = ὀαρισμός, trauliches Gespräch, vertrauter Umgang ; ὀάρους ὀαρίζειν, H.h. 22.3 ; bes. Liebesgespräch, h.Ven. 250 ; παρθένιοι ὄαροι, Hes. Th. 205 ; übh. Unterhaltung, Rede, auch Gesang, ὀάροις λύρᾳ τε κοινάσομαι, Pind. N. 3.11 ; φόρμιγγες κοινωνίαν παίδων ὀάροισι δέκονται, P. 1.98 ; auch ψόγιον ὄαρον ἐννέπων, N. 7.69, von der tadelnden Rede ; Plat. Min. 319e οἱ γὰρ ὄαροι λόγοι εἰσίν, in Beziehung auf das homerische ὀαριστής ; so auch Empedocl. 68. – Oefter bei sp.D.; Σωκρατικοί, Ep.adesp. 548 (IX.358); εἰς πολλοὺς ἠϊθέων ὀάρους, Antip.Thess. 5 (X.3); κυπρίδιοι, Agath. 1 (X.68), u. öfter in der Anth.