'ὁ·τέ, adv. quelquefois en corrélat. avec un autre ὁτέ : ὁτὲ μέν…, ὁτὲ δέ, ARSTT. Pol. 2, 2, 16, etc. tantôt…, tantôt ; ou avec d’autres adv. de temps : ὁτὲ μέν…, ἄλλοτε, IL. 20, 49, m. sign. ; de même ὁτὲ μὲν…, ἄλλοτε δ' αὖ, IL. 18, 599 ; ὀτὲ μέν τε…, ἄλλοτε δέ, IL. 11, 64 ; ὁτὲ μὲν…, ὁτὲ δ' αὖτε, A.RH. 1, 1270 ; ὁτὲ μὲν…, πότε δέ, POL. 6, 20, 8 ; ὁτὲ μὲν…, πάλιν δέ, ARSTT. Nic. 1, 10, 5 ; ὁτὲ μὲν…, ἤ, ARSTT. Poet. 3, 2 ; ou avec ὁτέ seul. dans le second membre : ἄλλοτε μὲν…, ὁτὲ δέ, IL. 11, 566 ; ὅτε δέ dans le second membre sans corrélatif dans le premier, IL. 17, 178 ; ὁτὲ δέ seul. au commenc. d’une propos. XÉN. Cyn. 5, 8 et 20, etc.

Étym. ὅς, τε.

'

als Indefinitum od. Demonstrativum, dann und wann, zuweilen, wie ποτέ, gewöhnlich (für das Demonstrativum τότε μέν … τότε δέ) ὁ τὲ μέν … ὁ τὲ δέ, bald … bald, jetzt … jetzt, bes. in späterer Prosa ; bei Hom. entsprechen sich ὁ τὲ μέν … ἄλλοτε, oder ἄλλοτε δέ, Il. 18.599, 20.49 ; ὁ τὲ μέν τε … ἄλλοτε δέ, 11.64 ; u. umgekehrt, ἄλλοτε μέν – ὁ τὲ δέ, 11.566 ; ohne eine entsprechende Partikel ist 17.177 verbunden ὅς τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκην ῥηϊδίως, ὁ τὲ δ' αὐτὸς ἐποτρύνει ; Pol. 6.20.8 läßt sich ὁ τὲ μέν … ποτὲ δέ entsprechen.