ητος (ἡ) :
      1 religion, culte des dieux, respect des dieux, PLUT. Alc. 34 ;
      2 piété, sainteté, vertu, XÉN. Cyr. 6, 1, 24, etc. ; PLAT. Euthyphr. 14 e, etc. ; NT. Eph. 4, 24, etc. ; postér. titre eccl. « Sa Sainteté », BAS. 3, 155, etc.

Étym. ὅσιος.

ητος, ἡ, disposition to observe divine law, piety, Pl. Prt. 329c, Euthphr. 14d sq., X. Cyr. 6.1.47, SIG 654 B 10 (Delph., ii BC), etc. ; πρὸς θεῶν ὁ.
piety towards them, Plu. Alc. 34 ; πρὸς τοὺς θεούς Id. 2.359f; also, like Lat. pietas, ἡ πρὸς γονεῖς ὁ. D.S. 7.4 ; πρὸς τὴν τεκοῦσαν Id. 31.27.

ητος, ἡ, sowohl objektiv göttliches Recht, was den Göttern gebührt, Gottesdienst, Plut. Is. et Os. 23, ἀνθρώποις κατόχοις ὑπὸ τῆς πρὸς τοὺς θεοὺς τούτους ὁσιότητος, vgl. Alcib. 34, – als auch subjektiv Heiligkeit der Gesinnung, Gottesfurcht, neben δικαιοσύνη, Plat. Prot. 329c, der Euthyphr. 14e sagt ἐπιστήμη ἄρα αἰτήσεως καὶ δόσεως θεοῖς ἡ ὁσιότης ἂν εἴη ; bei Xen. Cyr. 6.1.47 neben σωφροσύνη als Tugend des Kyros gerühmt ; u. so Sp.; DS. exc. de virt. p. 546 stehen gegenüber ἡ πρὸς γονεῖς ὁσιότης καὶ ἡ πρὸς θεοὺς εὐσέβεια ; u. Plut. de aud. poet. 7 p. 99 sagt τὴν τῶν χρημάτων σωτηρίαν ἀπόδειξιν εἶναι τῆς τῶν Φαιάκων ὁσιότητος, wo er hinzusetzt οὐ γὰρ ἂν ἀκερδῶς φέροντας αὐτὸν εἰς ἀλλοτρίαν ἐκβάλλειν χώραν, ἀποσχομένους τῶν χρημάτων, also Rechtlichkeit, Gewissenhaftigkeit.

ὁσιότης, -ητος, ἡ
(< ὅσιος), [in LXX: Deu.9:5 (יֹשֶׁר), 1Ki.14:41, 3Ki.9:4 (תֹּם, תָּמִים), Pro.14:32, Wis.2:22 5:19 9:3 14:30 * ;]
piety, holiness: assoc. with δικαιοσύνη, Luk.1:75, Eph.4:24.†
SYN.: see: ἅγιος (AS)