ὁρκόω-ῶ, faire prêter serment : τινα, IS. 54, 17, ou ὅρκον ὁρκοῦν τινα, THC. 8, 75 ; AR. Lys. 187, à qqn ; avec l’inf. fut. faire prêter serment de, etc. THC. 4, 74 ; εἴς τινα, PLUT. Galb. 10, en faveur de qqn ; d’où au pass. ὁρκοῦσθαι, POLÉM. (MACR. Sat. 5, 19) être admis ou contraint à prêter serment, jurer.

Étym. ὅρκος.

make one swear, bind by oath, Cratin. 366, Ar. Th. 276, Lys. 20.26 ; folld. by fut. inf., ὁρκώσαντες πίστεσι μεγάλαις μηδὲν μνησικακήσειν Th. 4.74; ὁ. τινὰ ἦ μὴν ἐμμενεῖν Is. 5.33 ; ὁ. τινὰς εἴς τινα Plu. Galb. 10; c. acc. cogn., ὁ. τοὺς στρατιώτας τοὺς μεγίστους ὅρκους Th. 8.75, cf. Ar. Lys. 187; — Pass., to be bound by oath, Polem.Hist. 83 ; cf. ὁρκίζω. abs., administer an oath, IG1². 39.36 ; c. acc., Ἀθηναίους ib. 16, cf. SIG 45.20 (Halic., v BC).

Einen schwören lassen, vereidigen (wie das spätere ὁρκίζω); Ar. Thesm. 276 ; auch ὅρκον ὁρκοῦν τινα, Lys. 187 ; Thuc. 4.74 ; ὥρκωσαν τοὺς στρατιώτας τοὺς μεγίστους ὅρκους, 8.75 ; öfter bei den Rednern, Lys. 20.26 Isae. 5.33 ; auch Xen. Hell. 6.5.3 u. A.; εἴς τινα, Plut. Galb. 10.
Pass. ὁρκοῦσθαι, vereidigt werden, schwören, Polemo bei Macrob. 5.19. – Adj. verb. ὁρκωτός, vereidigt, Antiph. 6.14 u. andere Redner.