ὁμοκλάω-ῶ (seul. impf. 3 sg. ὁμόκλα [ᾱ]) c. ὁμοκλέω IL. 18, 156 ; 24, 248 ; Q. SM. 3, 67.

Ep. impf. 3 pl. ὁμόκλεον (as if from ὁμοκλκλέω, cf. ὁμοκλεῖ· ἀπειλεῖ, βοᾷ, Hsch.) and 3 sg. ὁμόκλα (v. infr.) ; aor. ὁμόκλησα Hom. (v. infr.), S. El. 712 ; Ion. Iterat. ὁμοκλήσασκε (v. infr.) ; — Ep. Verb, call or shout to, c. dat., either to encourage, ὁμόκλεον ἀλλήλοισι Il. 15.658 ; once in Trag., ἵπποις ὁμοκλήσαντες S. El. 712 ; or (more freq.), to upbraid, threaten, δεινὰ ὁμοκλήσας Il. 5.439, etc. ; ὁμοκλήσας ἔπος ηὔδα 6.54, etc. ; μέγα δὲ Τρώεσσιν ὁμόκλα 18.156 ; ὁ δ’ υἱάσιν οἷσιν ὁμόκλα 24.248 ; μνηστῆρες δ’ ἄρα πάντες ὁμόκλεον Od. 21.360 ; also c. dat. modi, ὁμοκλήσασκέ τε μύθῳ Il. 2.199 ; ὁμόκλησάν τ’ ἐπέεσσιν 23.363 ; c. inf., command loudly, call on one to do, 16.714. (Spir. asp. indicated by κέκλεθ’ ὁμοκλήσας Il. 20.365 (v.l. κέκλετ’ ὀμ-), spir. lenis by ὑπ’ ὀμοκλῆς Hes. Sc. 341, h.Cer. 88, Call. Del. 158 ; the former is perh. due to the mistaken idea of connexion with ὁμός.)

= ὁμοκλέω, nur im impf., ὁμόκλα, Il. 18.156, 24.248.