att. οἰζύς (ἡ) [ῡ aux cas dissyll. ῠ aux cas trisyll.] misère, infortune, IL. 13, 2 ; 15, 365 ; OD. 4, 35, etc. ; HÉS. O. 175 ; ESCHL. Ag. 754, etc. ; EUR. Hec. 949.

➳ Gén. -ύος ; dat. -ύϊ, p. contr. -υῖ, OD. 7, 270 ; acc. -ύν [ῡ] HÉS. Th. 214, ou -ύα, Q. SM. 2.

Étym. οἴ.

Trag. and later Ion. (Herod. 7.39) οἰζύς, ύος, ἡ, woe, misery, πόνος καὶ ὀ. Il. 13.2 ; κάματος καὶ ὀ. 15.365, cf. Hes. Op. 177; contr. dat. ὀϊζυῖ for ὀϊζύϊ, Od. 7.270 ; acc. ὀϊζύα for ὀϊζύν first in Q.S. 2.88; Trag. οἰζύς A. Ag. 756 (lyr.), Eu. 893, E. Hec. 949 (lyr.). as pr. n., daughter of Night, Hes. Th. 214. [υ in nom. and acc., v. Hes. l.c. ; υ in other cases.]

ύος, ἡ, att. οἰζύς (οἴ), Weh, Jammer, Unglück ; φαίην κε φρέν' ἀτέρπου ὀϊζύος ἐκλελαθέσθαι, Il. 6.285, das Ungemach vergessen ; ἐπεί μ' ἔμνησας ὀϊζύος, ἣν ἀνέτλημεν, Od. 3.103 ; mit πόνος verbunden, Il. 13.2 u. öfter, wie mit κάματος, 15.365 ; ξυνέσεσθαι ὀϊζυῖ πολλῇ, Od. 7.270 ; θεοὶ δ' ὤπαζον ὀϊζύν, 23.210 ; πάσης ἀπήμον' οἰζύος, Aesch. Eum. 853 ; vgl. Ag. 734 ; Eur. Hec. 949 ; einzeln bei Sp. – Qu.Sm. 2.88 hat auch den accus. ὀϊζύα.
[Υ in ὀϊζύν ist lang Hes. Th. 214.]