att. οἰζυρός, ά, όν [ῡ] lamentable, pénible, IL. 3, 112, etc. ; OD. 5, 105, etc. HÉS. O. 637 ;
• Cp. et sup. avec ω par nécess. prosod. : cp. -ώτερος, IL. 17, 446 ; • Sup. -ώτατος, OD. 5, 105.

➳ [ῡ] HOM. ll. cc. ; [ῠ] ATT. ; Voc. avec crase ᾠζυρέ, AR. Vesp. 1504, 1514 ; ᾠζυρά, AR. Lys. 948.

Étym. ὀϊζύς.

Att. οἰζυρός (trisyll.), ά, όν, woeful, miserable, in Hom. mostly of persons, Il. 1.417, al. ; ὀϊζυροῖσι βροτοῖσιν 13.569, cf. Od. 4.197 ; ᾠζύρ’ you wretch! Ar. Av. 1641 ; less freq. of actions, conditions, etc., toilsome, dreary, παύσασθαι ὀϊζυροῦ πολέμοιο Il. 3.112 ; παύσατ’ ὀϊζυροῖο γόοιο Od. 8.540 ; ὀϊζυραὶ νύκτες 11.182, etc. ; also, sorry, wretched, poor, κώμη Hes. Op. 639 ; διαίτην ἔχειν ὀϊζυρήν Hdt. 9.82. Adv. -ρῶς Q.S. 3.363. — Not used by Trag., nor in early Att. Prose. [ὀϊζυ- in Hom. (v. supr.) ; οἰζυ- in Att., Ar. Nu. 655, Av. 1641, V. 1504, 1514, Lys. 948 ; Comp. ὀϊζυρώτερος Il. 17.446 ; Sup. ὀϊζυρώτατος Od. 5.105.]

[ῡ], att. οἰζυρός, jammervoll, elend, unglücklich ; von Menschen, ἅμα τ' ὠκύμορος καὶ ὀϊζυρὸς περὶ πάντων, Il. 1.417, oft allgemeines Beiwort der Sterblichen, ὀϊζυροὶ βροτοί, 13.569, Od. 4.197 ; von Sachen, wie πόλεμος, Il. 3.112, γόος, Od. 8.540, νύκτες, 11.182 u. öfter, traurige Nächte ; κώμη, ein trauriger Wohnort, Hes. O. 641 ; Ar. s. unten ; ὀϊζυρὴν ἔχοντες διαίτην, Her. 9.82 ; Sp.
• Adv. ὀϊζυρῶς, Qu.Sm. 3.363, 481.
Bei Hom. ist υ stets lang, bei Ar. in der dreisilbigen Form immer kurz, Nub. 645, Vesp. 1504, 1514, Av. 1641, Lys. 948. Daher heißt wohl der Kompar. bei Hom. unregelmäßig ὀϊζυρώτερον, Il. 17.446, wie der superl. ὀϊζυρώτατος, Od. 5.105.