gén. ύος, acc. ύν, rar. ύα, acc. pl. ῦς (ἡ) [ῡ au nom. et à l’acc. sg. ; dans les composés ῠ, v. εὔοφρυς, λεύκοφρυς, etc.]
   I sourcil, IL. 1, 528, etc. ; OD. 9, 468, etc. ; ESCHL. Ch. 285, etc. ; souv. au pl. (sg. seul. IL. 13, 493) τὰς ὀφρῦς ξυνάγειν, AR. Nub. 582, etc. ; συνάγειν, ANTH. 10, 56 ; κατασπᾶν, ALCIPHR. 3, 3, froncer ou contracter les sourcils d’un air menaçant ou sombre ; ἀνασπᾶν, AR. Ach. 1069 ; DÉM. 442, 11 ; PLUT. M. 68 d ; ἀνατείνειν, LUC. Tim. 54 ; αἴρειν, DIPH. (ATH. 35 d) ; ἐπαίρειν, EUR. (STOB. Fl. 22, 6) ; LUC. D. mort. 10, 8, hausser les sourcils d’un air hautain ou menaçant : pour marquer la joie : ἀγανᾷ γελᾶν ὀφρύϊ, PD. P. 9, 67, rire d’un air joyeux ;
   II fig. :
      1 gravité, majesté, XÉN. Conv. 8, 3 ;
      2 en mauv. part, emphase : ῥήματα ὀφρῦς ἔχοντα, AR. Ran. 925, paroles emphatiques ;
      3 orgueil, ANTH. 7, 409 ; 9, 43, etc. ;
   III hauteur escarpée, colline ou montagne abrupte, escarpement, IL. 20, 151 ; HDT. 4, 185 ; POL. 7, 6, 3, etc. ; PLUT. Num. 10, M. 248 a.

➳ Acc. sg. ὀφρύα, ANTH. 12, 186 ; OPP. C. 4, 405 ; Q. SM. 4, 361 ; acc. pl. ὀφρύας, OD. 9, 389 ; ou ὀφρῦς, IL. 16, 470.

Étym. cf. sscr. bhru, « sourcil ».

ύος, ἡ, nach Arcad. 92 ὀφρῦς (vgl. die Braue, ὀ. ist also bloßer Vorschlag),
1) die Augenbraue ; gew. im plur.; κυανέῃσιν ἐπ' ὀφρύσι νεῦσε Κρονίων, Il. 1.528, öfter, mit den Augenbrauen winken, als Zeichen der Bejahung, auch des Befehls (vgl. νεύω); ὑπ' ὀφρύσι δάκρυα λεῖβον, 13.88 u. öfter ; vgl. Soph., der Ant. 825 sogar sagt τέγγει δ' ὑπ' ὀφρύσι παγκλαύστοις δειράδας ; Hom. κοίμησόν μοι Ζηνὸς ὑπ' ὀφρύσιν ὄσσε, Il. 14.236 ; ὄσσε λαμπέσθην βλοσυρῇσιν ὑπ' ὀφρύσιν, 15.608 ; ὑπ' ὀφρύσι πῦρ ἀμάρυσσε, Hes. Th. 827. Oft bei den Dichtern als der Teil des Gesichts, durch welchen Freude u. Trauer ausgedrückt wird, ἡ δ' ἐγέλασσεν χείλεσιν, οὐδὲ μέτωπον ἐπ' ὀφρύσι κυανέῃσιν ἰάνθη, Il. 15.102 ; ἀγανᾷ γελάσσαις ὀφρύϊ, Pind. P. 9.39 ; μειδιᾶν ὀφρύσι ; vom Zorn, νωμῶντ' ὀφρύν, Aesch. Ch. 283 ; vom Unwillen, τὰς ὀφρῦς συνήγομεν κἀποιοῦμεν δεινά, Ar. Nub. 574, wie wir sagen »die Stirne runzeln« ; στυγνὸν ὀφρύων νέφος, wie στυγνὴν ὀφρύν, Eur. Hipp. 173, 290 ; u. bes. vom Stolz u. Hochmut, bes. bei Sp., wie in der Anth. oft, στρεβλὴν ὀφρὺν ἐφελκόμενος, Leon.Tar. 85 (VII.440), wie Alciphr. 1.34, τὰς ὀφρῦς ὑπὲρ τοὺς κροτάφους ἐπῆρας ; vgl. Luc. bis accus. 28 ; Diphil. bei Ath. II.35c τὸν τὰς ὀφρῦς αἴροντα (der ein ernstes Gesicht macht) πείθεις γελᾶν ; στυγνὴν ὀφρύων τάσιν λύεις, Diosc. 3 (XII.42); κατεσπακὼς τὰς ὀφρῦς, Alciphr. 3.3, vgl. καταβάλλειν τὰς ὀφρῦς Eur. Cycl. 167 ; συνάγειν, Pallad. 5 (X.56), wie Luc. Dem. enc. 16, Icarom. 29 ; συνέσπακε τὰς ὀφρῦς, Vit. auct. 7 ; ἀνατείνειν, Tim. 54 ; Lucill. 119 (X.122) sagt τὴν ὀφρὺν καὶ τὸν τῦφον καταπαύσει ; τὰς ὀφρῦς εἰς ἕν ἀγείρειν, Paul.Sil. 35 (V.300); ἐρύσσαι, Agath. 4 (V.216); ὀφρύες πέσον, ὀφρὺν ὑπερέσχεθεν, 13, 22 (V.273, 299).
2) übh. jeder erhöhete Rand, Hügelrand, Hügel ; Il. 20.151 ; ἐπ' ὀφρύϊ Παρνασίᾳ, Pind. Ol. 13.102 ; εἰς Νεῖλον ἀπ' ὀφρύος ἥλατο, Ep.adesp. 418 (IX.252); τοῦ ποταμοῦ, Uferrand, Pol. 2.33.7 u. öfter ; τὰ ἐπίπεδα ὑπὲρ τὰς ὀφρῦς τῶν λόφων, 7.6.3 ; προβαλλόμενος ὀφρὺν ἀπότομον, 36.6.2 ; ἐπ' ὀφρύσιν αἰγιαλοῖο, Ap.Rh. 1.178 ; NT u. a.Sp. (vgl. ὀφρύη). – Der acc. ὀφρύα statt des gewöhnlichen ὀφρύν findet sich Strat. 28 (XII.186) Opp. Cyn. 4.405 ; accus. plur. ὀφρύας Od. 9.389, ὀφρῦς Il. 16.740.
[Υ ist im nom. u. acc. sing. lang, in den Zusammensetzungen aber kurz, εὔοφρυς u. ä.]