(f. ὀφλήσω, ao.1 rare ὤφλησα, ao.2 ὦφλον, pf. ὤφληκα) :
      1 t. de droit att. être débiteur d’une amende pour un procès perdu ; d’où ὀφλ. ζημίαν, DÉM. 459, 24, être condamné à une amende ; ὀφλ. χιλίας δραχμάς, PLAT. Ap. 36 a ; εἴκοσι μνᾶς, XÉN. An. 5, 8, 1, être condamné à une amende de mille drachmes, de vingt mines ; p. suite, être condamné : avec un acc. δίκην ὀφλ. PLAT. Leg. 843 b ; DÉM. 528, 11, être condamné en justice ; avec le gén. du délit : ἁρπαγῆς τε καὶ κλοπῆς δίκην ὀφλ. ESCHL. Ag. 534, être condamné pour pillage et pour vol ; κλοπῆς ἕνεκα τὰς εὐθύνας ὀφλ. ESCHN. 55, 17, être condamné pour concussion ; ὀφλ. φόνου (s.-e. δίκην) PLAT. Leg. 873 b, etc. être condamné pour meurtre ; ὀφλ. τὴν δίκην ἐρήμην, ANT. 131, 1, etc. être condamné par défaut ; avec le gén. de la peine accompagné ou non de δίκην : ὀφλ. θανάτου δίκην, PLAT. Ap. 39 b, etc. être condamné à mort ; abs. perdre son procès, être condamné, THC. 3, 70 ; PLAT. Leg. 745 a, etc. ;
      2 fig. se rendre coupable de, se faire accuser de : ὀφλ. δειλίαν, EUR. H.f. 1348 ; δειλίην, HDT. 8, 26, se faire accuser de lâcheté ; μωρίαν, EUR. Alc. 1093, etc. de folie, etc. ; p. suite : γέλωτα, PLAT. Conv. 199 b, etc. ; AR. Nub. 1035, etc. s’exposer au rire, aux moqueries, faire rire de soi ; γέλωτα πρός τινα, PLAT. Hipp. ma. 282 a, ou παρά τινι, PLAT. Phæd. 117 a, s’exposer à la risée de qqn ;
      3 p. ext. avoir une dette, devoir, acc. APP. Civ. 2, 8.

Étym. cf. ὀφείλω.

S. Ant. 470, E. Alc. 1093, Pl. Tht. 161e; impf. ὠφλίσκανον D. 30.2; fut. ὀφλήσω S. OT 511 (lyr.), E. Hec. 327, Ar. Pax 172, Pl. Phd. 117a; pf. ὤφληκα Ar. Nu. 34, etc. ; Arc. part. dat. pl. Ϝοφληκόσι IG 5(2).262.18 (Mantinea, v BC), and 3 pl. Ϝοφλέασι prob. in ib. 1; aor. ὤφλησα Lys. 13.65 codd. (ὦφλεν Sauppe), Aristid. 2.143 J., Sopat. in Rh. 8.243 W., (προσ-) Alciphr. 3.26; in correct writers the aor. is ὦφλον, Hdt. 8.26, And. 1.73, etc. ; inf. ὀφλεῖν Th. 5.101, etc. ; part. ὀφλών IG1². 6.31, Th. 3.70, etc. ; sts. wrongly written ὄφλειν, ὄφλων, as if there were an Att. pres. ὄφλω· but this pres., though quoted by Hdn. Gr. 1.448, occurs only in late writers as D.Chr. 31.143, 153 (f.l.); ὀφλέω is a still more doubtful form; for in Hsch. ὀφλεῖ shd. be corrected ὄφλει· ὤφλεε in Hdt. 8.26 is an error for ὦφλε (which is given by some codd.); pres. ὀφλίσκω is cited by Suid. ; ὀφλάνω by Phot. and Hsch. ; and 3 sg. fut. ὀφλανεῖ from Sol. by Sch. Gen. Il. 21.282. (From same root as ὀφείλω ; origin doubtful; ὀφλισκάνω and ὀφλήσω may be recent formations from ὦφλον, ὤφληκα.) : — become a debtor, prop. of one condemned to pay a fine, become liable to pay, ζημίαν E. Med. 581, etc. ; χρήματα Lys. 20.14; πέντε τάλαντα Ar. Pax 172; χιλίας δραχμάς Pl. Ap. 36a; τὸ μείωμα εἴκοσι μνᾶς X. An. 5.8.1; τὴν ἐπωβελίαν Isoc. 18.12. δίκην ὀφλεῖν to be cast in a suit, lose one΄s cause, δίκας ὤφληκα Ar. Nu. 34, cf. Av. 1457; ἤν τις ὄφλῃ παρὰ τοῖς ἄρχουσι δίκην τῳ Id. Ec. 655; ὀφλεῖν δίαιταν to lose in an arbitration, Is. 12.12 (prob. cj. for ὤφειλον codd.), D. 29.58, etc. ; ἐρήμην ὀ. τὴν δίκην to let judgement go against one by default, Antipho 5.13; ἐξούλας ἢ γραφὰς ἢ ἐπιβολάς And. 1.73; κλοπῆς ἕνεκα τὰς εὐθύνας ὀ. Aeschin. 3.10. abs., to be cast, to be the losing party, μέλλων ὀφλήσειν Ar. Nu. 777; κᾆτ’ ὀφλὼν ἀπέρχεται Id. Ach. 689, cf. Th. 3.70, Pl. Lg. 745a, PHal. 1.200 (iii BC); ὀφλεῖν τῷ δημοσίῳ ἐπί τινι for an offence, D. 39.14. c. gen. criminis, ὀφλὼν ἁρπαγῆς τε καὶ κλοπῆς δίκην A. Ag. 534; without δίκην, ὠφληκὼς φόνου Pl. Lg. 874b; ὀ. τραύματος ἐκ προνοίας ib. 877c; ὀψὲ ὁδοῦ Id. Cra. 433a (s.v.l.); ὀ. κλοπῆς, δώρων, And. 1.74; ἀστρατείας, ἀποστασίου, D. 24.103, 25.65; but also c. gen. poenae, θανάτου δίκην ὀ. Pl. Ap. 39b, Lg. 856d. c. inf., ὦφλεν δύο τριήρεις καινὰς ἀποδοῦναι IG2². 1623.149. c. part., ἄν τις ὄφλῃ φαρμακείαις τισὶ βλάπτων Pl. Lg. 845e. generally, of anything which one deserves or brings on oneself, αἰσχύνην, βλάβην ὀ., incur them, E. Hel. 67, Andr. 188; ὀ. γέλωτα to be laughed at, Id. Med. 404, Ar. Nu. 1035; τινι by one, E. Ba. 854; παρά τινι, πρός τινα, Pl. Phd. 117a, Hp. Ma. 282a. δειλίαν ὀ.
incur a charge of cowardice, get a character for cowardice, δειλίην ὦφλε (v.l. ὤφλεε) πρὸς βασιλέος he drew upon himself the reproach of cowardice from the king, Hdt. 8.26, cf. E. Heracl. 985; μώρῳ μωρίαν ὀφλισκάνω S. Ant. 470, cf. E. Med. 1227, etc. ; αὐθαδία τοι σκαιότητ’ ὀ. S. Ant. 1028; ἀπ’ ἐμᾶς φρενὸς οὔποτ’ ὀφλήσει κακίαν Id. OT 511 (lyr.); ἀμαθίαν ὀφλήσομεν E. Hec. 327, cf. Ion 443; μοχθηρίαν καὶ ἀδικίαν Pl. Ap. 39b; ἄνοιαν D. 1.26; αἰσχύνην Id. 2.3.

dazu gehört fut. ὀφλήσω, perf. ὤφληκα u. aor. ὦφλον, ὀφλεῖν, denn ein praes. ὄφλω kommt nicht vor, obschon der inf. oft ὄφλειν, auch von den Alten schon, akzentuiert ist, vgl. Lehrs de stud. Aristarch. Hom. p. 263 ; Phot. p. 364.16 bemerkt ὄφλειν ausdrücklich als att. und führt auch ὄφλουσι an ; bei Bekker steht ὄφλειν Antiph. 5.13, wo es aor. ist ; ὄφλων Ar. Ach. 659, 661 ; ὄφλειν ist vulg. l. Plat. Rep. V.451a, Alc.I, 121b, u. so auch beim partic. in den unten angeführten Stellen ; aor. ὤφλησε Lys. 13.65;
sich schuldig machen, verwirken, schulden ; besonders δίκην, einen Prozeß verlieren und Strafe verwirken, ὀφλὼν γὰρ ἁρπαγῆς τε καὶ κλοπῆς δίκην, Aesch. Ag. 520 ; ἀπ' ἐμᾶς φρενὸς οὔποτ' ὀφλήσει κακίαν, Soph. O.R. 512 ; αὐθαδία τοι σκαιότητ' ὀφλισκάνει, Ant. 1015, wie μώρῳ μωρίαν ὀφλισκάνω 966, ich ziehe mir den Vorwurf der Torheit zu, erscheine als töricht ; vgl. ἀμαθίαν ὀφλήσομεν Eur. Hec. 327 ; δειλίην ὤφλεε (v.l. ὦφλε) πρὸς βασιλῆος, Her. 8.26 ; γέλωτα, sich lächerlich machen, Ar. Nub. 1018 ; Plat. Theaet. 161e ; auch γέλωτ' ἂν ὄφλοι πρὸς ἡμᾶς, Hipp. mai. 282a ; γέλωτα ὀφλήσειν παρ' ἐμαυτῷ, Phaed. 117a ; häufig bei Folgdn, wie Pol. 40.6.9 ; ἄνοιαν ὀφλισκάνειν Dem. 1.26, αἰσχύνην ὤφληκε 2.3. – Am häufigsten mit dem accus. oder gen. (wobei man δίκην ergäntzt, wie es vollständig heißt ἐάν τινι πατὴρ καὶ πάππου πα τὴρ ὄφλωσι θανάτου δίκην, Plat. Legg. IX.856d, wie Apol. 39b ; δίκας, δίκην, Ar. Nub. 34, Av. 1457 ; ἐξούλας, γραφάς, Andoc. 1.73 ; κλοπῆς, δώρων, ib. 74) des Rechtshandels, den man verloren, der Sache, für die man Strafe verwirkt hat, der Schuld, der man überführt ist, τῷ ὠφληκότι φόνου, Plat. Legg. IX.874b ; ὠφληκότες μοχθηρίαν καὶ ἀδικίαν, Apol. 39b ; ἢν δέ τις ὄφλῃ τὴν τοιαύτην δίκην, Legg. VIII.843b ; ὅτι ἂν ὦφλε χιλίας δραχμάς, Apol. 36a ; u. absol., ἵνα μὴ ὄφλωμεν, Crat. 433a ; ὀφλεῖν ἐρήμην δίκην, Antiph. 5.13 ; φόνου δίκην ὠφληκώς, 5.16 ; ὤφλησεν ὑμῖν μυρίας δραχμάς, Lys. 13.65 ; ἐάν τις ἀστρατείας ὄφλῃ, Dem. 24.103, wenn Einer wegen nicht geleisteter Kriegsdienste verurteilt worden ; ἐπ' ἀμφοτέροις (συκοφαντίᾳ καὶ παρανομίᾳ) ὤφληκεν, 25.19 ; ὄφλειν u. ὄφλων steht auch 29.34 ; Xen. An. 5.8.1 sagt Φιλήσιος μὲν ὦφλε καὶ Ξανθικλῆς τῆς φυλακῆς τῶν χρημάτων τὸ μείωμα, εἴκοσι μνᾶς. – Sp. = ὀφείλω, Schulden haben, App. B.C. 2.8.