[ῡ] (impf. ὤτρυνον [ῡ], f. ὀτρυνῶ [ῠ], ao. ὤτρυνα [ῡ], pf. inus. ; pass. seul. prés. et ao. ὠτρύνθην)
pousser, exciter, presser : τινά, IL. 5, 482, etc. ; OD. 18, 54, 61, etc. ; SOPH. El. 28, etc., qqn ; τι, OD. 5, 470, etc. exciter qqe ch. (le courage, etc.) ; τινὰ ἔς τι, IL. 15, 59, etc. ; ἐπί τι, IL. 24, 289, presser qqn d’aller vers qqe ch. ; ποτί τι, PD. N. 10, 23, pousser qqn à faire qqe ch. ; πόλινδε, OD. 15, 306, presser qqn d’aller à la ville ; πόλεμόνδε τινά, IL. 19, 69, presser qqn d’aller au combat ; ὁδόν τινι, OD. 2, 253, presser qqn de se mettre en route ; νῆα ἐς πόλιν, OD. 15, 37, se hâter d’envoyer le navire vers la ville ; avec un inf. IL. 10, 55 ; OD. 15, 3, etc. ; ESCHL. Ag. 304 ; EUR. Alc. 758, etc. exciter qqn à faire qqe ch. ; avec un part. au sens d’un inf. IL. 8, 398 ;

Moy. se presser, s’empresser, IL. 7, 222, etc. ; avec l’inf. IL. 14, 369, etc.

➳ Prés. sbj. 1 pl. épq. ὀτρύνομεν, OD. 1, 85 ; inf. ὀτρυνέμεν, IL. 4, 286. Impf. itér. ὀτρύνεσκον, IL. 24, 24 ; A.RH. 3, 653. Fut. épq. ὀτρυνέω [ῠ] IL. 10, 55 ; OD. 2, 253 ; 15, 3. Ao. sbj. 3 sg. épq. ὀτρύνῃσι, OD. 14, 374.

Étym. incert. ; cf. ὀτραλέως, ὀτρηρός.

Ep. inf. ὀτρυνέμεν Il. 4.286; impf. ὤτρυνον Hom. (v. infr.), etc. ; Iterat. ὀτρύνεσκον Il. 24.24; fut. ὀτρυνέω Hom. (v. infr.); Ep. aor. ὄτρυνα Od. 17.430; — Med. or Pass., only in pres. and impf. (v. infr.); poet. Verb, the compd. ἐποτρύνω being used in Prose; (v. sub fin.) : — stir up, egg on, encourage, esp. to battle, to any sudden or violent exertion, τινα Il. 5.482, 10.158, etc. ; τί με σπεύδοντα καὶ αὐτὸν ὀτρύνεις ; 8.294; ὄτρυνε μένος καὶ θυμὸν ἑκάστου 5.470; freq. c. inf., ὀπτῆρας… ὄτρυνα νέεσθαι Od. 17.430; ὀ. τινὰ μάχεσθαι Il. 4.294, 414, etc. ; γήμασθαι Od. 19.158, etc. ; ἡμέας ὀτρύνων καταπαυέμεν 2.244; without inf., ἦ τιν’ ἑταίρων ὀτρυνέεις Τρώεσσιν ἐπίσκοπον (sc. ἰέναι); Il. 10.38; ὃν ναῶν Ἕκτωρ ὤτρυνε κατόπταν E. Rh. 558 (lyr.); with Preps., Ἑρμείαν… νῆσον ἐς Ὠγυγίην ὀτρύνομεν (sc. ἰέναι) Od. 1.85, cf. Il. 15.59; σέ γε θυμὸς ὀ. ἐπὶ νῆας 24.289; τὸν δ’ ὀ. πόλιν εἴσω Od. 15.40; ποτὶ δῶμα 17.75; προτὶ Ἴλιον Il. 19.156; πόλινδε Od. 15.306; πόλεμόνδε Il. 2.589; ποτὶ βουθυσίαν Ἥρας Pi. N. 10.23; rarely folld. by ὡς, Ὀδυσῆα ὄτρυν΄, ὡς ἂν πύρνα… ἀγείροι Od. 17.362; rarely also c. dat. pers. et inf., ὤτρυνον… θεραπόντεσσιν φυλάξαι Pi. P. 4.41; — Med. or Pass., rouse oneself, bestir oneself, hasten, c. inf., ἕπεσθαι Od. 10.425; ὀτρυνώμεθ’ ἀμυνέμεν ἀλλήλοισιν Il. 14.369, cf. Od. 17.183; ὑμεῖς δ’ ὀτρύνεσθαι…, ὥς κ’ ἐμὲ… ἐπιβήσετε πάτρης 7.222; — the Act. in this intr. sense is only f.l. in Il. 7.420. less freq. of animals, urge on, cheer on, οὐρῆας 23.111; ἵππους τε καὶ ἀνέρας 16.167, etc. ; κύνας 18.584. of things, urge forward, quicken, speed, πομπὴν ὀτρύνετε Od. 7.151, cf. 8.30; τούτῳ δ’ ὀτρυνέει Μέντωρ ὁδόν 2.253; ἀγγελίην ὀτρύνομεν 16.355; μάχην ὤτρυνον Ἀχαιῶν Il. 12.277; βοὰν ὤτρυνε λαῶν roused the shouts of the people, B. 8.35 (s.v.l.). — Ep. Verb, used now and then by Trag., in lyr., A. Th. 726, E. Rh. 25, 558; in trim., S. Aj. 60, 771, El. 28, E. Alc. 755; rare even in later Prose, Arist. Mu. 399b11. (Prob. ὀτρυ-ν-jω, with ὀ- prefix (as in ὀκέλλω)· τρυ- perh. cogn. with Skt. tvárate ΄hasten΄.)

antreiben, ermuntern, zum Kampf u. übh. zu einer raschen, Kraft erfordernden Tätigkeit ; Λυκίους, Il. 5.482 ; ὀτρύνεις δὲ καὶ ἄλλον ὅθι μεθιέντα ἴδηαι, 13.229 ; τί με σπεύδοντα καὶ αὐτὸν ὀτρύνεις, 8.294, wie ὄτρυνε πάρος μεμαυῖαν 4.73, öfter ; ἔμ' ὀτρύνει κραδίη, 10.319 ; θυμός, wo ἐπὶ νῆας dabeisteht, 24.259 ; auch γαστήρ, Od. 18.54 ; – c. inf., πολεμίζειν, μάχεσθαι, Il. 4.294, 414, 5.520 u. öfter ; auch μάλα δ' ὀτρύνουσι τοκῆες γήμασθαι, Od. 19.158 ; καταπαυέμεν, 2.244 ; ἀνστήμεναι, Il. 10.55, vgl. Od. 8.90 ; πομπήν τ' ὀτρύνω δόμεναι, 9.518, 14.374 ; – εἴς τι, z.B. ἐς βρωτύν, zum Essen, Il. 19.205, vgl. 15.59, Od. 1.85, 15.37 ; – ἐπί τι, Il. 24.289 ; – πόλιν εἴσω, Od. 15.40 ; πόλινδε, nach der Stadt zu gehen, 15.306, wie πόλεμόνδε, 2.589, 19.69 ; – seltener von Tieren, antreiben, anspornen, οὐρῆας, Il. 23.111, ἵππους, 16.167 u. öfter, κύνας, 18.584 ; von Sachen, πομπήν, betreiben, beschleunigen, mit emsigem Eifer, Od. 7.151, 8.30, 11.357 ; ὁδόν τινι, 2.253 ; ἀγγελίην, 16.355 ; auch μάχην, Il. 22.277 ; – pass. eilen, Od. 7.222, u. so ist auch Il. 7.420 mit Bekker ὠτρύνοντο νέκυς τ' ἀγέμεν für ὤτρυνον νέκυάς τ' ἀγέμεν zu lesen. – So auch die folgdn Dichter, bes. c. inf., ἐμὲ πὰρ θυμὸς ὀτρύνει φάμεν, Pind. Ol. 3.38, vgl. N. 1.7, P. 4.164 ; ὄτρυνον ἑταίρους κελαδῆσαι, Ol. 6.87 ; auffallend c. dat. der Person, ἦ μάν νιν ὤτρυνον θαμὰ θεραπόντεσσιν φυλάξαι, P. 4.40 ; ὤτρυνε θεσμὸν μὴ χαρίζεσθαι πυρός, Aesch. Ag. 295 ; Ἔρις ἅδ' ὀτρύνει, Spt. 708 ; ὀτρύνουσά νιν, Soph. Aj. 758 ; σὺ ἡμᾶς τ' ὀτρύνεις καὐτὸς ἐν πρώτοις ἕπει, El. 28 ; ὄτρυν' ἔγχος ἀείρειν, Eur. Rhes. 25 ; ὤτρυνεν φέρειν, Alc. 758 ; einzeln bei sp.D.