ὀστέον-οῦν, gén. έου-οῦ, n. pl. έα-ᾶ, gén. έων-ῶν (τὸ) :
      1 os, ossement, en parl. de l’homme et des animaux, IL. 4, 460, etc. ; au plur. IL. 4, 174, etc. ; OD. 1, 161, etc. ; HDT. 4, 61, etc. ; PLAT. Phæd. 96 d, etc. ;
      2 partie la plus dure d’une chose, le noyau (d’un fruit) DIOSC. 6, 22.

➳ Par contr. ion. ὀστεῦν, ANTH. 7, 31, 218, 480 ; gén. pl. épq. ὀστεόφιν, OD. 14, 134 ; dat. pl. épq. ὀστεόφιν, OD. 12, 45 ; dat. pl. réc. c. d’un thème *ὀστηο- : ὀστήεσσι, SIB. 1, 14.

Étym. cf. lat. os, gén. ossis, anc. lat. ossum ; sscr. asthi, asthan « os »; v. ὄστιον et *ὀστόν.

τό, Att. contr. ὀστοῦν, poet. ὀστεῦν AP 7.480 (Leon.); Aeol. perh. ὄστιον Alc. Oxy. 2081 (d) Fr. 5; pl. ὀστέα, Att. contr. ὀστᾶ, late Ep. ὀστά [α] Opp. C. 1.268, Epigr. in D.L. 1.63, Epigr.Gr. 517.7 (Edessa); Dor. ὀστία Theoc. 2.61; but Trag. and Com. use gen. pl. ὀστέων, A. Fr. 367 (codd. Poll.), S. Tr. 769, Ar. Ach. 1226, and it is so written in E. Tr. 1177 where metre requires ὀστῶν ; and the uncontr. forms generally occur in later Prose, as in Arist. (v. infr.); nom. ὀστέον PLit. Lond. 167.17 (ii/iii AD); dat. pl. ὀστέοις Diog.Oen. 39; Ep. gen. pl. ὀστεόφιν (v. infr.) :
bone, freq. in Hom. (Il. 4.460, al.) and Hp. (VC 1, al.); Hes. only in pl., Th. 540, al. ; λεύκ’ ὀστέα the bleached bones of the dead, Od. 1.161, etc. ; σάρκας τε καὶ ὀστέα 9.293; πολὺς δ’ ἀμφ’ ὀστεόφιν θίς a huge heap of bones around, 12.45; ῥινὸν ἀπ’ ὀστεόφιν ἐρύσαι 14.134; γυμνοῦσι τὰ ὀστέα τῶν κρεῶν Hdt. 4.61; ὀστέων στέγαστρον, of the skin, A. Fr. 367; ἀρχὴ τῶν ὀστῶν ἡ καλουμένη ῥάχις Arist. PA 54b11; esp. of the cranium, Hp. VC 2, al., cf. Il. 12.185. metaph, γῆς ὀστέοισιν ἐγχριμφθεὶς πόδα, i.e.
rocks, Choeril.Trag. 2 (ὀστοῖσιν Nauck).
stone of fruit, ὀστῶν περσεΐνων PCair. Zen. 176.168 (iii BC), cf. Dsc. Eup. 1.66, Gp. 10.13.3, al., Sch. Nic. Al. 99. [Accent ὀστέον Hdn. Gr. 2.943, but ὄστεον Anon. ap. Sch. Il. 24.793.] (Cf. Skt. ásthi, gen. asthnás ΄bone΄, etc.)

τό, att. zsgzn ὀστοῦν u. ὀστεῦν, Leon.Tar. 68, Antip.Sid. 83 (VII.480, 218), plur. ὀστέα, zsgzn ὀστᾶ, wofür Opp. wie von ὀστόν auch ὀστά hat, Cyn. 1.268 ; der Knochen, das Gebein ; ἔγκατά τε σάρκας τε καὶ ὀστέα μυελόεντα, Od. 9.293 ; οὗ δή που λευκ' ὀστέα πύθεται ὄμβρῳ, 1.161, öfter, wie auch bei Hes. die λευκὰ ὀστέα das weiße vom Fleisch entblößte Gebein der Toten sind ; Aesch. frg. 360 ; ἦλθε δ' ὀστέων ὀδαγμὸς ἀντίσπαστος, Soph. Trach. 766 ; σαρκῶν, ὀστέων τ' ἐμπλησθῶ, Eur. Hec. 1071 ; σάρκες ἀπ' ὀστέων ἔρρεον, Med. 1200, öfter ; u. in Prosa überall, ξύγκειταί μοι τὸ σῶμα ἐξ ὀστῶν καὶ νεύρων, Plat. Phaed. 98c ; Folgde.
Bei Theophr. auch der Stein im Obst.

ὀστέον (Att.. contr. ὀστοῦν, -οῦ, and so Jo, l.with), -ου, τό
[in LXX chiefly for עֶצֶם ;]
a bone: contr., ὀστοῦν (see supr.), Jhn.19:36 (LXX); uncontr. (as in Hom., Hdt.), ὀστέα, Luk.24:39; ὀστέων, Mat.23:27, Heb.11:22.†
(AS)