1 rendre orphelin, EUR. Alc. 397 ; d’où au pass. être orphelin : ἐκ δυοῖν, SOPH. Tr. 942, des deux côtés ; fig. càd. éloigner de ses parents, PD. P. 6, 22 ;
      2 p. ext. priver : τινά τινος, PD. P. 4, 283 ; ANTH. 7, 483 ; THCR. Epigr. 5, 6, qqn de qqe ch.

Étym. ὀρφανός.

make orphan, make destitute, πρὸς παίδων, οὓς ὀρφανιεῖς E. Alc. 276 (anap.); ἀμὸν βίον ὠρφάνισσε (prob. cj., -ισε codd.) ib. 397; c. gen., rob, bereave of a thing, τινὰ ὕπνου, ζωᾶς, Theoc. Ep. 5.6, AP 7.483 ; βιότου IG 12(8).441.8 (Thasos); ὀ. κακὰν γλῶσσαν ὀπός rob Slander of her voice, Pi. P. 4.283; — Pass., to be bereaved, τῶν φίλων Gorg. Hel. 7 ; ἐκ δυοῖν… ὠρφανισμένος βίον (βίου codd.) S. Tr. 942 ; abs., to be left in orphanhood, Pi. P. 6.22.
sweep away, ᾍδης… ἐλπίδας ὠρφάνισεν Epigr.Gr. 233.10 (Chios).

verwaisen, zur Waise machen, ὁθοὔνεκ' ἐκ δυοῖν ἔσοιθ' ὠρφανισμένος βίου, des Vaters u. der Mutter, Soph. Trach. 938 ; Πηλείδης ὀρφανιζόμενος, der von den Eltern entfernt ist, Pind. P. 6.22 ; übh. berauben, τινά τινος, z.B. γλῶσσαν ὀπός, 4.283 ; Eur. Alc. 398.