ή, όν [ῐ] de la fin de l’été, IL. 21, 346 ; OD. 5, 328, etc. ; HÉS. O. 672, 675 ; ἀστήρ, IL. 5, 5, la canicule.

Étym. ὀπώρα.

ή, όν, of ὀπώρα or late summer, ἀστέρ’ ὀπωρινῷ ἐναλίγκιον, i.e. Sirius, the star whose rising marked the beginning of that season (v. ὀπώρα), Il. 5.5 ; ἦμαρ 16.385 ; βορέης 21.346, Od. 5.328; ὄμβρος Hes. Op. 674, 677 ; ὄρχατοι E. Fr. 896 ; δέλφαξ Ar. Fr. 506.4 ; πυλαία SIG 239 C 31, al. (Delph., iv BC). [In Hom. the last syll. is always long (by position in Il. 21.346), and the penult. is long also, metri gr. ; when the ult. is short, the penult. also is short, as in Hes. Op. 674 ; in Att. ι always ; cf. μετοπωρινός.]

herbstlich, zur Jahreszeit ὀπώρα gehörig, hundstägig ; ἀστήρ, d.i. der Sirius, Il. 5.5 ; ἤματ' ὀπωρινῷ, ὅτε λαβρότατον χέει ὕδωρ Ζεύς, 16.385 ; Βορέης, 21.346, wie Od. 5.328 ; Διὸς ὄμβρος, Hes. O. 676 ; sp.D.
[Die Epiker brauchen ι lang, wenn die letzte Silbe lang ist, des Verses wegen.]