οῦ (ὁ, ἡ) att. ὀπαδός [ᾱ]
   I qui accompagne, d’où subst. :
      1 compagnon, compagne : τινι, HH. Merc. 450 ; ou τινος, PD. N. 3, 8 ; PLAT. Phil. 63 e, etc., de qqn ;
      2 suivant, suivante, ESCHL. Suppl. 985 e, etc. ; EUR. Alc. 137 ;
   II qui poursuit, gén. SOPH. O.C. 1092.

➳ Dor. ὀπαδός [ᾱ] PD. l. c.

Étym. cf. ἕπομαι.

ὁ, Dor. ὀπαδός, which is also the usual form in Trag. and Prose (v. infr.) (neither form occurs in Hom., though ὀπηδός may be inferred from ὀπηδέω), attendant (cf. the Homeric ὀπάων), S. Tr. 1264 (anap.), E. Alc. 136 ; of body-guards, A. Supp. 985 ; c. gen., Πάν, Ματρὸς μεγάλας ὀπαδέ Pi. Fr. 95 ; ἀοιδὰ στεφάνων ἀρετᾶν τε… ὀ. Id. N. 3.8 ; τέκνων ὀ., of a παιδαγωγός, E. Med. 53 ; πυκνοστίκτων ὀ. ἐλάφων pursuing them, of Artemis, S. OC 1093 (lyr.) ; ἀστέρες… νυκτὸς ὀ. Theoc. 2.166 ; τὴν Ἑκάτην ὀπαδὸν Ἀρτέμιδος εἶναι Phld. Piet. 91, cf. 33. as Adj., c. dat., following, accompanying, attending, ἐγὼ Μούσῃσιν ὀπηδός h.Merc. 450 ; πτεροῖς ὀπαδοῖς ὕπνου κελεύθοις following the ways of sleep (ὀπαδοῦσ’ following on wing the ways of sleep, cj. Dobree), A. Ag. 426 (lyr.); σταγόνα σπονδῖτιν, θυέεσσιν ὀπηδόν AP 6.190 (Gaet.). — Poet. word, used by Pl. Phdr. 252c, Phlb. 63e, and in late Prose, Phld. (v. supr.), Plu. Alc. 23, Jul. Or. 4.157a (ὀπηδός Ant.Lib. 7.7).

ὁ, ion. u. ep. = ὀπαδός, Hom.