ή, όν :
      1 qu’on peut nommer ou prononcer, PLAT. Crat. 421 a, etc. ; οὐκ ὀνομαστός, OD. 19, 260 ; HÉS. Th. 148, dont il ne faut pas parler ou prononcer le nom ;
      2 renommé, célèbre, PD. P. 1, 38 ; EUR. H.f. 510 ; HDT. 4, 58, etc. ; PLAT. Rsp. 330 a, etc.

• Cp. -ότερος, HDT. 6, 126 ; ISOCR. 110 a, etc. ; • Sup. -ότατος, HDT. 2, 178 ; 9, 72 ; XÉN. Hell. 7, 2, 20.

➳ Ion. οὐνομαστός, HDT. 4, 58, etc.

Étym. vb. de ὀνομάζω.

ή, όν, in dialects ὀνυμαστός Pi. P. 1.38 (as pr. n. of a Delphian, Berl.Sitzb. 1927.158 (Cyrene)) : — named, to be named, and οὐκ ὀνομαστός not to be named or mentioned, i.e.
abominable, Κακοΐλιον οὐκ ὀνομαστήν Od. 19.260, 597, cf. Hes. Th. 148.
of name or note, famous, Thgn. 23, Pi. l.c., Hdt. 4.47, Isoc. 12.261, Phoen. 2.11, etc. ; Comp. and Sup., Hdt. 6.126, 2.178. of things, notable, ὀνομαστὰ πράσσων E. HF 509.

genannt, zu nennen, οὐκ ὀνομαστός, unnennbar, wie infandus, was Abscheu oder Furcht einflößt, so daß man es nicht einmal nennen mag, κακοΐλιον οὐκ ὀνομαστήν, Od. 19.260, 23.19 ; Hes. Th. 148 ; namhaft, berühmt, σὺν θαλίαις ὀνομαστάν, Pind. P. 1.38 ; ὀνομαστὰ πράττων, Eur. Herc.Fur. 509 ; Her. 5.114 u. öfter, u. in der ion. Form, τέμενος οὐνομαστότατον, 2.176 ; und so im superl. auch Thuc. 1.11 ; öfter bei Plat., ἄνδρες ὀνομαστοί, Theaet. 155d ; περὶ μεγίστης καὶ ὀνομαστοτάτης πασῶν πράξεως, Tim. 21d ; Sp.

1. named, to be named , and οὐκ ὀνομαστός not to be named or mentioned , i. e. abominable , Lat. infandus, (Odyssey by Homer)
2. of name or note, notable, famous , (Theognis Elegiacus), etc. (ML)