(f. οῦμαι, ao. ὠλοφυράμην, ao. pass. au sens pass. ὠλοφύρθην, pf. inus.) :
   I intr. se lamenter, se plaindre, IL. 21, 106, etc. ; THC. 2, 34 ; PLAT. Rsp. 329 a, etc. ; τινος, IL. 8, 33, etc. gémir sur le sort de qqn ; τινι, THC. 6, 78, se lamenter au sujet de qqe ch. ; avec l’inf. OD. 22, 232 ;
   II tr. pleurer, déplorer, acc. IL. 8, 245 ; OD. 10, 157 ; SOPH. El. 148 ; EUR. Rhes. 896 ; THC. 2, 44.

➳ Prés. 2 sg. épq. ὀλοφύρεαι, OD. 22, 232 ; impf. épq. 3 sg. ὀλοφύρετο, A.RH. 1, 250.

used mostly in pres. ; but fut. ὀλοφυροῦνται Lys. 29.4 codd. (-ονται edd.) ; aor. ὠλοφυράμην Id. 2.37 ; Ep. (without augm.) ὀλοφύραο, ὀλοφύρατο, Od. 11.418, Il. 8.245 ; — Pass., aor. part. ὀλοφυρθείς in same signf., Th. 6.78 ; — an Aeol. form ὀλοφύρρω cited by Hdn. Gr. 2.949. intr., lament, wail, moan, freq. in pres. part., Il. 5.871, al. ; with an Adv., πόλλ’ ὀλοφυρόμενοι 24.328 ; οἴκτρ’ ὀλοφυρομένους Od. 10.409 ; αἴν’ ὀ. 22.447, cf. Hdt. 2.141, Democr. 107a ; ὀ. κακοῖς Th. 6.78 ; abs., Pl. R. 329a.
lament or mourn for the ills of others ; hence, feel pity, ὀλοφύρεται ἦτορ Il. 16.450 ; ὀ. θυμῷ Od. 11.418 ; c. gen., have pity upon one, Δαναῶν Il. 8.33, 202 ; ὀλοφύρεται ἦτορ Ἕκτορος 22.169.
beg with tears and lamentations, καί μοι δὸς τὴν χεῖρ΄, ὀλοφύρομαι 23.75. c. inf., πῶς ὀλοφύρεαι ἄλκιμος εἶναι ; how is it thou lamentest that thou must be brave? Od. 22.232 ; c. part., ὀ. τριηραρχοῦντες Lys. 29.4. c. acc., lament over, bewail, Od. 19.522, S. El. 148 (lyr.), E. Rh. 896 (lyr.), Th. 2.44 ; σφᾶς αὐτούς Lys. 2.37 ; τὸν μὲν γενόμενον ὀλοφύρονται, ὅσα μιν δεῖ… ἀναπλῆσαι κακά for all the miseries which he must go through, Hdt. 5.4.
pity, τινα Il. 8.245, Od. 4.364, 10.157. — Ep. Verb, rare in Trag., sts. in Att. Prose, cf. ὀλοφυρμός, ὀλόφυρσις.

(scheint mit ὄλλυμι zusammenzuhangen, alte Gramm. leiten es ab von λοπός, ὀλόπτω, = τίλλω, aus Trauer das Haar ausraufen), wehklagen ; jammern ; Hom. oft, bes. im partic., πόλλ' ὀλοφυρόμενοι Il. 24.328, εὗρον ἑταίρους οἴκτρ' ὀλοφυρομένους Od. 10.409. Bes. auch über Anderer Unglück klagen, Mitleid haben, ὀλοφύρεται ἦτορ Il. 16.450, θυμῷ ὀλοφύρεσθαι Od. 11.418 ; τινός, sich Jemandes erbarmen, Δαναῶν, Ἀργείων, Il. 8.33, 202, 464, 16.17, Ἕκτορος, 22.169 ; – klagend anflehen, Il. 23.75 ; – c. inf., πῶς ὀλοφύρεαι ἄλκιμος εἶναι, wie wehklagst du, daß du tapfer sein sollst, Od. 22.232 ; – τινά, beklagen, bejammern, Od. 19.522 ; Tragg.; ἃ Ἴτυν ὀλοφύρεται, Soph. El. 145 ; Eur. Rhes. 896 ; τοὺς τοκέας, Thuc. 2.44 ; Plat. Menex. 248b ; Sp., καὶ θρηνεῖν, Hdn. 4.13.14 ; – bemitleiden, τίπτε ἄρ' Ἀχιλεὺς ὀλοφύρεται υἷας Ἀχαιῶν, Il. 11.656, τὸν δὲ πατὴρ ὀλοφύρατο δακρυχέοντα, 8.245, vgl. 17.648, Od. 4.364, 10.157 ; τοῖς κακοῖς ὀλοφυρθείς, Thuc. 6.78 ; einzeln bei Sp.