α, ον, étranger, càd. :
      1 de terre étrangère, EUR. Alc. 532, 646 ; d’où étranger, EUR. Alc. 810 ; PLAT. Leg. 697 b ; en parl. de choses, PLAT. Leg. 629 e ;
      2 de famille étrangère, PLAT. Ep. 331 e ; ARSTT. Nic. 7, 12, 6 ; POL. 1, 6, 6 ;
      3 d’autrui, PLAT. Rsp. 470 b.

➳ Fém. -ος, EUR. Alc. 532.

Étym. ἔθνος.

α, ον, also ος, ον E. Alc. 532 : — strange, foreign, Democr. 60, 80, E. Alc. l.c., 646, 810, Parth. in PLit. Lond. 64.6; joined with ἀλλότριος, Pl. R. 470b, 470c ; opp. οἰκεῖος, Id. Prt. 316c, cf. Democr. ll. cc. ; χρήμασιν τῶν ὀθνείων καὶ Ἀθηναίοισιν ἅπασιν IG1². 6.54 ; opp. συγγενής, Democr. 90, cf. Arist. EN 1162a8, 1160a6 ; opp. προσήκοντες, Phld. Ir. p. 54 W. ; ὀ. φίλοι Is. 4.18 ; ἱερὰ… ὀ. τῇ χώρᾳ Lycurg. 25.
abnormal, θερμόν Gal. 10.754 ; ποιότης Id. 11.478 ; ὕψος Sthenid. ap. Stob. 4.7.63 ; ἐργασίη Aret. SD 1.15.

(ἔθνος), auch 2 Endg., fremd, ausländisch ; γυνή, Eur. Alc. 535, 649, 813 ; πρὸς τὸν ὀθνεῖον καὶ ἔξωθεν πόλεμον, Plat. Legg. I.629e ; καὶ ἀλλότριον, Rep. V.470b ; καὶ μισθωτοί (also wie ξένος), Legg. III.697b ; Ggstz οἰκεῖος, Prot. 316c ; φίλος ὀθνεῖος, im Ggstz der προσήκοντες, Isae. 4.18 ; im Ggstz von ἀδελφός, Arist. Eth. 8.9 ; dem ἴδιος entgegengesetzt, Pol. 1.6.6 ; Sp., ὀθνεία χθών, Diod. 10 (VII.74); nach B.A. 1095 athenisch für ἀλλότριος.