*ὀδύσσομαι (seul. pf. pass. 3 sg. ὀδώδυσται et ao. moy. ὠδυσάμην [ῠ]) :
   I act. :
      1 intr. (à l’ao. et au pf.) se fâcher, être irrité contre, dat. IL. 6, 138, etc. ; OD. 1, 62, etc. ;
      2 tr. (à l’ao.) irriter, acc. HOM. Ep. 6, 8 ; ANTH. 9, 117 ;
   II pass. être irrité, OD. 19, 407.

➳ Pf. pass. 3 sg. ὀδώδυσται, OD. 5, 423. Moy. ao. 2 sg. ὠδύσαο [ῠ] OD. 1, 62 ; 3 sg. ὠδύσσατο, HÉS. Th. 617 ; 3 pl. ὀδύσαντο, IL. 6, 138 ; part. ὀδυσσάμενος, IL. 8, 37.

Étym. ὀδύνη.

(vgl. das lat. odi), zürnen, grollen ; nur aor. u. perf.; τί νύ οἱ τόσον ὠδύσαο Ζεῦ ; Od. 1.62 ; τίπτε τοι ὧδε Ποσειδάων ὠδύσατ' ἐκπάγλως, 5.340 ; ὥς μοι ὀδώδυσται κλυτὸς Ἐννοσίγαιος, ib. 423 ; u. so von dem Zürnen der Götter, im aor., Od. 19.275, Il. 18.292, 6.138 ; ὀδυσσαμένοιο τεοῖο, in der Anrede an Zeus, 8.37, 468. Nur Od. 19.407, πολλοῖσιν γὰρ ἔγωγε ὀδυσσάμενος τόδ' ἱκάνω, von einem Menschen, und, wie es scheint, in pass. Bdtg, verfeindet, verhaßt ; ὠδύσαντο ἐμοί, Soph. frg. 408 ; mit dem accus. konstruiert, Statil. Flacc. 10 (IX.117), τί τοσοῦτον ἐμὴν ὠδύσσαο νηδύν.