'(seul. prés. et impf. ἵκανον) [ῐᾱ] venir, aller, s’avancer :
      1 en parl. de pers. avec ἐς, IL. 9, 354, etc. ; avec ἐπί et l’acc. IL. 2, 17, etc. ; πρός et l’acc. PD. O. 3, 78 ; ou direct. avec l’acc. νῆας, IL. 24, 501, vers des vaisseaux ; particul. en parl. de suppliants : γούνατά τινος, OD. 7, 147 ; 13, 231, etc. s’approcher en suppliant des genoux de qqn ; souv. avec un part. : ἱκάνω φεύγων, θέων, ἰων, HOM. me voici fuyant, courant, allant, etc. ;
      2 en parl. de choses : ἐλάτη ἵκανεν, IL. 14, 288, la javeline arriva, càd. l’atteignit ; φωνὴ δέ οἱ αἰθέρ' ἵκανεν, IL. 15, 686, et sa voix traversait l’air ; en parl. de sensations, de phénomènes physiques : μιν γλυκὺς ὕπνος ἱκάνει, IL. 1, 610, le doux sommeil vient à lui ; en parl. de sentiments, etc. ἄχος, πένθος, ἄλγος, χόλος ἱκάνει με, IL. 2, 171, etc. la douleur, la colère me gagne, m’atteint ; avec double acc. : μιν ἄχος κραδίην ἱκάνει, IL. 2, 171, la douleur envahit son cœur ;

Moy. venir, s’avancer : οἶκον, OD. 23, 7, etc. gagner la maison ; en parl. de suppliants : γούνατα, IL. 18, 457 ; OD. 3, 92 ; 4, 322, s’approcher des genoux de qqn ; en parl. de choses, IL. 10, 118.

➳ Inf. prés. épq. ἱκανέμεναι, OPP. C. 4, 387, ou ἱκάνεμεν, OD. 4, 139.

Étym. ἵκω, cf. ἱκνέομαι.

'

impf. ἵκανον [ι by the augm.], used only in these tenses, the fut., aor., and pf. being supplied by ἱκνέομαι ; — lengthd. form of ἵκω, found in Ep. and Lyr., sts. in Trag., come, ἐς Χρύσην, ἐς Σκαιὰς… πύλας, Il. 1.431, 9.354; ἐπὶ νῆας 2.17; ἐνθάδε Od. 15.492; so οἴκαδε A. Ag. 1337 (anap.); οἷ ἱκάνομεν S. El. 8; πρὸς ἐσχατιάν Pi. O. 3.43, cf. B. 10.96; in Hom. mostly c. acc., to come to, ἱκάνω νῆας Ἁχαιῶν Il. 24.501; ἱκανέμεν ἡμέτερον δῶ Od. 4.139; later ἱ. δόμους A. Pers. 159 (troch.); abs., ἦ φίλοι ἄνδρες ἱκάνετον Il. 9.197; εὖ ἱκάνεις S. El. 1102.
reach, attain to, [ἐλάτη] δι’ ἠέρος αἰθέρ’ ἵκανεν Il. 14.288; φωνὴ δέ οἱ αἰθέρ’ ἵκανεν 15.686; [ἄνεμος] αἰπὺν ἱ. οὐρανόν Sol. 13.21; ἥβης μέτρον ἱ. Od. 18.217, 19.532. c. acc. pers., esp. of grief, hardship, etc. ; με πένθος ἱκάνει Od. 6.169; μέγα πένθος Ἁχαιΐδα γαῖαν ἱκάνει Il. 1.254; τάφος δέ οἱ ἦτορ ἵ. Od. 23.93; ἄλγος, γῆρας, δύη, κάματος, κῆδος, ὀϊζύς, μόρος, ἱκάνει τινά, 2.41, Il. 4.321 (v.l.), Od. 18.81, 5.457, Il. 15.245, Od. 5.289, Il. 18.465; ὅτε μιν γλυκὺς ὕπνος ἱκάνοι 1.610; με παλαίφατα θέσφαθ’ ἱκάνει they are fulfilled upon me, Od. 9.507; c. dupl. acc., μιν ἄχος κραδίην καὶ θυμὸν ἱ. Il. 2.171; rarely c. dat., σφῶϊν ἐελδομένοισιν ἱκάνω Od. 21.209. of a suppliant, σόν τε πόσιν σά τε γούναθ’ ἱκάνω 7.147, al. Med., in signf. 1.1, οἶκον ἱκάνεται 23.7; in signf. 11.1, χρειὼ γὰρ ἱκάνεται Il. 10.118; in signf. 11.2, τὰ σὰ γούναθ’ ἱκάνομαι 18.457, Od. 3.92, 4.322. (Fr. ἱκανϜ-ω, ἱκ-ṇϜω (cf. ἱκνέομαι); Aeol. ἴκανε dub. in Alc. Supp. 34, [ικα]νε prob. in Sappho Oxy. 2076.16; ἵκανον f.l. in Od. 15.101.)

ep. = ἵκω, ankommen, hingelangen ; absol., Il. 9.197 ; c. acc. des Ortes, νῆας Ἀχαιῶν, zu den Schiffen, 24.501 ; σόν τε πόσιν, σά τε γούναθ' ἱκ. Od. 7.147, öfter, wie auch Aesch. δόμους Pers. 155 ; οἴκαδε Ag. 1310 ; ἐνθάδε Od. 15.492 ; auch oft von Sachen, bes. Zuständen, Stimmungen, die Einen treffen, anwandeln, μέγα πένθος Ἀχαιΐδα γαῖαν ἱκάνει Il. 1.254, ἐπεί μιν ἄχος κραδίην καὶ θυμὸν ἵκανεν 2.171, ὅτε μιν γλυκὺς ὕπνος ἱκάνοι 1.610. – Mit praeposit., ἐς Χρύσην Il. 1.431, ἐπὶ νῆας 2.17 ; πρὸς ἐσχατιάν Pind. Ol. 3.45. – Von Tragg. außer Aesch. a.a.O. nur Soph. El. 8 οἷ ἱκάνομεν. – Eben so braucht Hom. auch das med., Il. 10.118, 18.457, Od. 3.92, 4.322, 23.7 u. öfter. – Vgl. ἱκνέομαι u. ἵκω.