ἱερο·πρεπής, ής, ές, qui convient à une personne ou à une chose sacrée, digne d’une personne ou d’une chose sainte, PLAT. Theag. 122 d ; LUC. Sacr. 13 ; DC. 56, 46.

• Sup. -έστατος, XÉN. Conv. 8, 40.

Étym. ἱ. πρέπω.

ές, beseeming a sacred place, person or matter, ὄνομα Pl. Thg. 122e; τέχνη, of cookery, Men. 130; κνῖσα Luc. Sacr. 13; of persons, ἱεροπρεπέστατος τῶν προγεγενημένων X. Smp. 8.40, cf. D.C. 56.46, LXX 4 Ma. 9.25, Ep. Tit. 2.3. Adv. -πῶς Michel 163.21 (Delos, ii BC), Inscr.Prien. 109.216 (ii BC), Str. 12.5.3, Beros. ap. J. Ap. 1.19.

ές, dem Heiligen geziemend, anständig, ehrwürdig ; καὶ νῦν ἐν τῇ ἑορτῇ δοκεῖς ἱεροπρεπέστατος εἶναι τῶν προγεγενημένων Xen. Symp. 8.40, du scheinst den meisten priesterlichen Anstand zu haben ; ὄνομα Plat. Theag. 122d ; ἡ κνίσσα θεσπέσιος καὶ ἱεροπρεπής Luc. sacrific. 13.
• Adv., Sp., wie Heraclid. alleg.Hom. 2.

ἱεροπρεπής, -ές
(< ἱερός, πρέπει) [in LXX: 4Ma.9:25 4Mac 11:20 * ;]
suited to a sacred character, reverend (RV, reverent): Tit.2:3 (cf. Tr., Syn., § xcii).†
(AS)