(f. ἰάψω) [ῑ]
   I tr.
      1 lancer, envoyer : ἰ. βέλη εἴς τινα, ESCHL. Ag. 510 ; ἐπί τινι, ESCHL. Sept. 544, lancer des traits contre qqn ; ἰ. ὀρχήματα, SOPH. Aj. 700, commencer les danses ; fig. ψόγον ἐπί τινι, RHIAN. (STOB. 54, 9) lancer un blâme contre qqn ;
      2 poursuivre, atteindre, blesser : τινὰ ἐς ὀστέον ἄχρις, THCR. Idyl. 3, 17, qqn jusqu’à l’os ; κατὰ χρόα ἰ. OD. 2, 376 ; 4, 749 se meurtrir le visage, ou gâter son teint (par des larmes) ; χρόα, Q. SM. 6, 546, déchirer la chair ; fig. λόγοις ἰ. τινά, SOPH. Aj. 501, déchirer qqn par de mauvaises paroles ;
   II intr. s’élancer, se précipiter, ESCHL. Suppl. 547.

Étym. incert.

[ῐ], hurt, spoil (= βλάπτω, Hsch.), ὡς ἂν μὴ κλαίουσα κατὰ χρόα καλὸν ἰάπτῃ mar her beauty, Od. 2.376, cf. 4.749; ναυτιλίην A.R. 2.875; of a spear, wound, pierce, τοῦ δ’ οὐ χρόα καλὸν ἴαψεν Q.S. 6.546; Ἔρως… ὅς με κατασμύχων καὶ ἐς ὀστέον ἄχρις ἰάπτει Theoc. 3.17; βροτῶν, οὓς αὐτίκα γῆρας ἰάπτει AP 11.389 (Lucill.); ἆ δειλὸς χαλεποῖς ἐνὶ πένθεσι γῆρας ἰάψει Q.S. 3.455; ἐπεὶ ἦ νύ με κῆδος ἰάπτει λευγαλέον ib. 481; — Pass., ὃς δὲ… μελλόντων χάριν ἑὸν ἰάπτεται κέαρ B. Fr. 7.5; ἰάπτομαι ἄλγεσιν ἦτορ Mosch. 4.39; ὥς μοι περὶ θυμὸς ἰάφθη Theoc. 2.82. ἰαφθῆναι· ἀποθανεῖν. πεσεῖν. φθαρῆναι Hsch. (Perh. cf. ἴπτομαι.)

[ῐ], fut. -ψω A. Th. 525 (lyr.); aor. ἴαψα S. Aj. 700 (lyr.): — send, drive on, of missiles, send forth, shoot, τόξοις βέλη εἴς τινα A. Ag. 510; χερμάδα ἐπί τινι Id. Th. 299 (lyr.); πρόσθε πυλᾶν κεφαλὰν ἰ. to throw his head before the gates, i.e. lose it, ib. 525 (lyr.); metaph, ἐπιτύμβιον αἶνον ἐπ’ ἀνδρὶ θείῳ… ἰάπτων Id. Ag. 1548 (lyr.); μακάρεσσιν ἔπι ψόγον αἰνὸν ἰ. Rhian. 1.4; ἰ. ὀρχήματα begin the dance, S. l.c. ; — Pass., ἐπί τινι ἰάπτεται βέλη A. Th. 544. c. acc. objecti, λόγοις ἰάπτειν τινά assail one with words, S. Aj. 501. intr. (sc. ἑαυτόν), rush, hurry, A. Supp. 547 (lyr.). (Perh. cf. Lat. jacio.)

= ἰάλλω, senden, schicken, bes. von Geschossen, τόξοις ἰάπτων μηκέτ' εἰς ἡμᾶς βέλη Aesch. Ag. 496, vgl. Spt. 281 ; pass., 526 ; auch πρόσθε πυλᾶν κεφαλὰν ἰάψειν, 507 ; übertr. ἰάπτει δ' ἐλπίδων ἀφ' ὑψιπύργων βροτούς Suppl. 90, Ag. 1528 τίς δ' ἐπιτύμβιον αἶνον ἐπ' ἀνδρὶ θείῳ σὺν δάκρυσιν ἰάπτων – πονήσει, nach Conj., das Lied ertönen lassen, wo Wellauer ἐπιτύμβιος αἶνος beibehalten hat, so daß ἰάπτων intr. zu nehmen, s. nachher ; ä. ψόγον ἰάπτειν τινί Rhian. Stob. Flor. 4.34 ; bei Soph. ὀρχήματα ἰάπτειν Aj. 685 ch., die Tanzreigen in Bewegung setzen, schwingen, u. λόγοις ἰάπτων, mit Reden um sich werfen, mit beißenden Reden verletzen, 496. Vgl. Od. 2.376 ὡς ἂν μὴ κλαίουσα κατὰ χρόα καλὸν ἰάπτῃ, wie 4.749, daß sie nicht weinend den schönen Leib entstelle, abhärme, wo schwerlich χεῖρας zu ergänzen ist, wie Passow erkl., die Hände gegen den schönen Leib schicken, d.i. Hand an den schönen Leib legen. Die Alten erkl. βλάπτειν, φθείρειν, u. leiten es auch von ἴπτω ab ; Lobeck, dem auch Ellendt lex. Soph. beistimmt, leitet es von ἅπτω ab. Bei sp.D. verletzen, beschädigen, kränken, ὥς μευ περὶ θυμὸς ἰάφθη Theocr. 2.82, vgl. 3.17 ; ἰάπτομαι ἄλγεσιν ἦτορ Mosch. 4.39 ; vgl. noch Ap.Rh. 2.875 Qu.Sm. 3.454 ; ἔγχος χρόα ἴαψεν, 6.546. – Intr., = sich schnell bewegen, schweben, ist es Aesch. Suppl. 542 zu nehmen, ἰάπτει δ' Ἀσίδος δι' Αἴας, wo man ἑαυτόν ergänzen kann ; vgl. ἵημι.