ου (ὁ) :
   I clou :
      1 clou servant d’ornement (sur un sceptre, sur une épée, etc.) touj. en ce sens dans Hom. (IL. 1, 246 ; 11, 29, etc.) ; ATH. 488 b ;
      2 clou pour clouer (clou de fer ou cheville de bois) PD. P. 4, 125 ; XÉN. Cyn. 9, 12, etc. ; particul. clou pour chaussures, TH. Char. 4 ; ATH. 539 c ; prov. ἄλλῳ ἥλῳ ἐκκρούειν τὸν ἧλον, LUC. Laps. 4, chasser un clou par un autre ; ἥλῳ ὁ ἧλος (s.-e. ἐκκρούεται) ARSTT. Pol. 5, 11, 3, un clou chasse l’autre ;
   II fig. toute excroissance en forme de clou (cor aux pieds, verrue, etc.) TH. Ign. 37 ; NIC. Th. 272 ; joint à τύλος, DIOSC. 2, 30, 69 ; particul. sorte de champignon parasite sur certains arbres (sur l’olivier, etc.) TH. H.P. 4, 14, 3.

➳ Dor. ἇλος, PD. P. 4, 125 ; ANTH. 6, 96 et 110.

Dor. ἇλος, IG 4.1484.62 (Epid.), SIG 245i69 (Delph., iv BC), Pi. (v. infr.), Aeol. (?) Ϝάλλοι (pl.) written γάλλοι, Hsch. ; ὁ : — nail-head, stud, as an ornament, σκῆπτρον χρυσείοις ἥλοισι πεπαρμένον Il. 1.246, cf. 11.633; ἐν δέ οἱ[τῷ ξίφει] ἧλοι χρύσειοι πάμφαινον ib. 29, cf. Ath. 11.488b, c; hence, of the stars, Placit. 2.14.3. after Hom., nail, Pi. P. 4.71; ἧλοι σιδηροῖ καὶ ξύλινοι X. Cyn. 9.12, etc. ; of shoenails, Thphr. Char. 4.13; prov., ἥλῳ ἐκκρούειν τὸν ἧλον Luc. Laps. 7; ἥλῳ ὁ ἧλος (sc. ἐκκρούεται) Arist. Pol. 1314a5, etc. = Lat. acutus (= spur), Gloss. wart, callus, Thphr. Ign. 37, Nic. Th. 272; ἧλοι καὶ τύλοι Dsc. 1.104, cf. Asclep. ap. Gal. 13.647; also on plants, esp. the olive, Thphr. HP 4.14.3.

ὁ (wahrscheinlich von ἵημι), der Nagel ; bei Hom. nie als Befestigungsmittel, sondern als Zierrat ; am Szepter, χρυσείοις ἥλοισι πεπαρμένον Il. 1.246 ; am Griff od. an der Scheide des Schwertes, ξίφος· ἐν δέ οἱ ἧλοι χρύσειοι πάμφαινον 11.29 ; am Becher, δέπας –, χρυσείοις ἥλοισι πεπαρμένον ib. 663 ; überall goldene Nagelknöpfe oder ihnen ähnliche Buckeln gemeint ; vgl. Ath. XI.488b ἔξωθεν δεῖ ἐμπείρεσθαι τοὺς χρυσοῦς ἥλους τῷ ἀργυρῷ ἐκπώματι u. XII.539c χρυσοῦς ἥλους ἐν ταῖς κρηπῖσι καὶ ὑποδήμασιν ἐφόρει ; Nägel von Eisen erwähnt Pind., ἅλοις κρατεροῖς ἀδάμαντος δῆσε P. 4.71 ; Plat. Phaed. 83d ; σιδηροῖ καὶ ξύλινοι Xen. Cyn. 9.12 ; Sp., wie Eryc. 1 (VI.96). – sprichwörtlich ἄλλῳ ἥλῳ ἐκκρούειν τὸν ἧλον, ein Keil treibt den andern, Luc. de lapsu in salt. 7 ; vgl. Diog. 5.17. – Uebertr., warzen ähnliche Auswüchse an Händen u. Füßen, Hühneraugen, Nic. Th. 272, was nach den Schol. gew. κάρφιον heißt ; Medic. – Eine Krankheit des Oelbaumes, auch μύκης genannt, Theophr. – Die Abkürzung ἧλ s. oben.

ἧλος, -ου, ὁ
[in LXX: Isa.41:7 מַסְמֵר etc. ;]
a nail: Jhn.20:25.†
(AS)