ου (ὁ) :
      1 bruit, son, ARSTT. Aud. 67 ; THCR. Idyl. 27, 56 ; en parl. d’une flûte, MOSCH. 2, 98 ; d’une source, MOSCH. 5, 12 ; du son de la voix, LUC. Nigr. 7 ; ttef. distinct de φωνή, PLUT. M. 903 a ; οἱ ἦχοι, les sons, p. opp. aux lettres (τὰ γράμματα) D. PHAL. § 71 ;
      2 particul. bourdonnement dans les oreilles, sg. et pl. HPC. 68 g, 144 a, 149 c ; ARÉT. p. 1, 24 ; 32, 38 ;
      3 écho, ARSTT. Probl. 11, 8 ; PLUT. M. 903 a.

Étym. cf. ἠχώ.

ὁ, later form of ἠχή, Arist. Aud. 804a30, Theoc. 27.57, Ep. Hebr. 12.19, Ael. Tact. 35.3, etc. ; τεττίγων λιγὺν ἦ. Call. Aet. Oxy. 2079.29 (ἧχον Pap.); παγᾶς Mosch. Fr. 1.12; αὐλοῦ Id. 2.98; οἱ τῶν πριόνων ἦχοι A.D. Synt. 290.24; of the sound of words, opp. sense, Phld. Rh. 2.258S. ; ἦχοι καὶ ψόφοι ib. 1.150S. ; τῆς φωνῆς ὁ ἦ. ἐν ταῖς ἀκοαῖς παραμένει Luc. Nigr. 7; γραμμάτων Demetr. Eloc. 71; ἦ. ἐν ὠσί, or abs., ἦχοι, ἦχος, ringing in the ears, Hp. Coac. 189, 190, Prorrh. 1.18, Thphr. Sens. 19; ἦχοι ὤτων Aret. SA 1.5.
echo, Arist. Pr. 899b30.
Gramm., breathing, ἦχοι ὁ μὲν δασύς, ὁ δὲ ψιλός Demetr. Eloc. 73.
voice, τὸν ἦ. εὔτονον καὶ λαμπρὸν ἀποτελεῖ Dsc. 5.17. (ἦχος, τό, is found in LXX Je. 28 (51).16, dub. in Ev. Luc. 21.25.)

ὁ, = ἠχή, nach Moeris die hellenistische Form ; πηγῆς Mosch. 5.12 ; Luc. τῆς φωνῆς ὁ ἦχος ἐν ταῖς ἀκοαῖς παραμένει Nigr. 7 ; Plut. öfter u. a.Sp.
Bei Hippocr. das Klingen der Ohren ; im plur. ἦχοι Dem.Phal. 73.

ἦχος, -ου, ὁ
(also in late and MGr., -εος, τό, Luk.21:25), [in LXX for הָמוֹן, etc. ;]
__1. a noise, sound: Act.2:2; ἦ. θαλάσσης, Luk.21:25; σάλπιγγος, Heb.12:19
__2. a report: before πεφί, Luk.4:37.†
(AS)